ما باید به همین ورزش نیم بندمان افتخار کنیم که مردپرور و پهلوان مسلک است امروز اگر تختی نداریم در این برهوت بی فرهنگی دایی و حاج محمد را داریم که با حرف ها، نقدها و هواخواهی های خود غبار از سر و روی غرور از دست رفته می تکانند؛ در صورتی که این وظیفه اولیای امور اجتماعی و فرهنگی کشور است که پیشگام همدلی و قوت قلب جامعه شریف ایران باشد که مرارت های زیادی را به جان خریده اند تا کنار مسئولان مملکتی باشند و در میدان عمل آنان را تنها نگذارند و امروز مسئولیت سنگین پاسخگویی به خواسته جامعه از جمله مردان و زنانی بر دوش دارند که در تمامی عرصه ها پایه پای آقایان بوده اند؛ همانگونه که در ایام اخیر نوشته بودیم ما در قرن بیست و یکم قرار داریم و مقامات ناگزیرند که مطابق این دوران تصمیم گیری کنند و خواسته های مردم به ویژه جوانان را برآورده کند یا حداقل همراه آحاد کشور باشند؛ اینکه فلان مقام بهمان استان هر چه می خواهد بگوید و هر کاری دوست دارد، انجام دهد پس مصلحت نظام و مردم این روزگار چه می شود؟ ما رسانه ها موظف هستیم با مردم و برای مردم بنویسیم تا با نوشتن خود نظام را یاری دهیم و امید داریم دلسوزان و مسئولان واقعی برای پیشرفت و ساختن حال و آینده وطن عزیز امید را جایگزین یاس و ناامیدی کنند. واقعا چگونه می شود باور کرد که فردی خود را ایرانی و خادم بداند اما بر طبل بی حرمتی بکوبد؟!
نویسنده: حسین علی اسماعیلی