1- کرونا، تهدید یا فرصت؛ تهدید عمومی قابل انکار نیست جان بشریت را به خطر انداخته است، اینکه انسانها دارا و ندار ضامن عمر خود و حتی تندرسی خودشان نیستند، اما در همین ایامی که ویروس کشنده به جان ملت ها افتاده است، مسوولان و زمامداران از فکر آینده و اقتصاد غافل نبوده و فردای بعد از کرونا را می بینند. در کشور ما البته - منظورمان ورزش است - روسای فدراسیون هایی را سراغ داریم که در این ایام عجیب و دلگیر به جای حمایت از مردی که مسوولیتش را من را بر عهده دارند، جا خالی داده و در بدترین شرایط بدترین رفتارها را مرتکب شده اند تا مشخص شود که مسوولان ما چقدر مردان روزهای سخت اند واقعا در جمع ورزشیان شعار زده تا بخواهیم بی اعتنایی و بی توجهی تا حد آزار دهنده ای توی ذوق می زند، آن از رفاقت بازیها و غریبه پسندیها و اینهم ازرفیق کشی ها (!) ما با این تفکرات به کجا می رویم؟
2- این روزها که هر کسی که مخاطبب قرار می گیرد، بدون اینکه فکر بکند هرچه که از زبان و دلش بر می آید بر زبان جاری می سازد و در جهت خوشایند افکار عمومی دادسخن می راند بدون اینکه بیندیشد که حرفها و نظرها و دیگاه هایش به عنوان سند در دل رسانه ها ثبت و ضبط می شود و مجموعه نامه اعمال آنها را در عرصه ورزش تشکیل می دهند، ایراد می گیرند که لیگ فوتبال، والیبال و بسکتبال و ... را تعطیل کرده اند و باشگاه ها، میلیاردها تومان هزینه کرده اند اما نمی گویند این یک درد عالمگیر است و لیگ ما از لیگ های اروپا و آمریکا معتبرتر و پر هزینه تر نبوده است. تازه منبع پولهای هزینه شده کجاست که اینهمه برای آن دل می سوزانیم ولی پشت گود نشسته ایم و می گوئیم: لنگش کن...