شکست سنگین برابر انگلیس بر آمده از نگاه غلط مدیران ما است. آنان که امتحان پس داده ها را بر مصدر امور قرار دادند و با ندانم کاری رشته امور را به کی روش سپردند. شاید مبتدی ترین مربی ایرانی در سطوح باشگاهی هم این همه جا به جایی در ترکیب ایران ایجاد نمی کرد.
کنعانی و شجاع که سالها کنار هم بازی کرده و در خط دفاع ایران به فهم و درک تاکتیکی رسیده بودند، بی جهت نیمکت نشین شدند و مجید حسینی ،پورعلی گنجی و چشمی در مرکز دفاع قرار گرفتند. جالب آنکه کنعانی و شجاع چند سال در فوتبال باشگاهی قطر حضور داشته و با شرایط اقلیمی و فضای ورزشگاه کاملا آشنا بودند و بی جهت نیمکت نشین شدند. میلاد محمدی و علی کریمی هم طی یک سال گذشته حضوری در مسابقات رسمی باشگاهی نداشتند و به یک باره در ترکیب اصلی قرار گرفتند. تیم ما در وقت نخست، شتابزده، ناهماهنگ و متزلزل نشان داد و در امور دفاع کاملا از هم گسیخته بود.
در وقت دوم که چشمی و علی کریمی و جهانبخش از زمین خارج شدند و کنعانی، عزت الهی و قلی زاده به میدان آمدند تا حدی معایب کلی تیم رفع و رجوع شد. تیم ما که از شیوه نامناسب ۱- ۴-۵ در وقت نخست آسیب کلی دیده بود، با حضور عزت الهی در کنار نورالهی قدری بر میانه میدان مسلط شد و در چند مرحله طارمی و قلی زاده را صاحب موقعیت کرد.
گل زیبای طارمی زمانی حادث شد که بازیکنان ما از لاک دفاعی خارج شدند. با ورود سردار آزمون و همخوانی او با طارمی تیم ما صاحب چند موقعیت شد و با سرعت دادن به بازی یک بار با ضربه آزمون دیرک دروازه حریف را هدف گرفت و در لحظاتپایانی گل دوم را توسط طارمی رقم زد. حالا با این شکست ایران و تساوی ولز و امریکا باید نگاهی دقیق به دو مسابقه آتی داشت و با تاکتیکی حساب شده و شجاعانه آب رفته را بجوی بازگرداند.
نویسنده: احمد میرزاییان