مهاجم بلند پرواز فوتبال کشورمان که پرش ها و قدرت سرزنی نمونه ای داشت، آرام، بی سر وصدا و در سکوت مطلق چشم از جهان فروبست.

طی ایام بیماری جویای احوال و تن رنجورش مختص به چند نفر از جمله اکبر یوسفی و اصغر مدیر روستا و گاهی علی دایی بود. بیماری سرطان مثانه اجازه نداد تا برف زمستان ۶۰ سالگی اش را ببیند، خیلی تنها بود.

همسر و تنها دخترش به ینگه کوچ کرده اند برادرش در هلند زندگی می کند، خودش بود و یک آپارتمان استیجاری در فردیس کرج هزینه گردش و چرخش زندگی اش بر دوش همان چند دوست یاد شده بود.

از بابت آسیب هایی که از جنگ داشت و نیز بیماری مهلک که سال ها با او همراه وی بود، باوی را بد جوری زمین گیر ساخته بود.

نه از فدراسیون فوتبال کسی سراغ وی را گرفت و نه از صندوق حمایت از پیشکسوتان خبری شد. آنقدر تعلل و بی تفاوتی صورت گرفت تا مهاجم بلند پرواز و مهاجم شادی آفرین در راه آفتخار افرین برای فوتبال، مظلومانه جهان هستی را ترک کند، اما این رسمش نبود.

نویسنده: اکبر عزیزی

 

 

• 12:02
• 1401/09/19
• 310