روی گل اول پرسپولیس که توسط گولسیانی رقم خورد، از تاریکی ها خط دفاع و دروازه بان استقلال رو نمایی شد. حسینی باز هم خروج نداشت، چشبیده به خط و تردید در راه خروج او را تسلیم پذیر نشان داد. سیلوا مدافع سرزن اول آبی پوشان در جاگیری ها ناموزون عمل کرد و در برابر ارسال ها از جریان بازی خارج می شد.
گل اول استقلال شباهت زیادی به گل نخست پرسپولیس داشت، باز یک ارسال و این بار نوبت چشمی رسید تا با یک ضربه سر و گل اول استقلال رقم بخورد. چشمی در زمان نواختن ضربه سر بین سه تا چهار مدافع قرمز پوش در محاصره قرار داشت، اما پنداری مدافعان پرسپولیس به زمین قفل و زنجیر شده بودند.
آنها چشم به آسمان داشتند، اما هرگز نه مسیر توپ و نه نقطه فرود توپ را تشخیص ندادند و مات و مبهوت ماندند و به روزبه بفرما زدند تا گل تساوی بازی رقم بخورد.
نیمه دوم مانند وقت اول، حال و روز دربی را نداشت. گرچه در ۱۵دقیقه پایانی هر دو تیم از مرز احتیاط خارج شدند تا فعل و انفعالات حالت طبیعی به خود بگیرد. در این میان باز پرسپولیس تیم تر دیده شد تا به گل دوم و تساوی بازی دست یابد.
اینکه دو تیم توانستند با گل های خود مجددا به بازی بر گردند، نقطه روشن جریان بازی محسوب می شد.
نویسنده: اکبر عزیزی