به گزارش پایگاه خبری البرز ورزشی به نقل از سایت فدراسیون فوتبال، مردی که معمولاً او را کنار نیمکت دیده بودیم به عنوان بازیکن کارنامه بسیار محترمی دارد.
پورحیدری در ۱۳۴۹ و ۱۳۵۰ برای حضور در دو تورنمنت جام عمران منطقهای ۱۹۷۰ و بازیهای آسیایی ۱۹۷۰ به ترتیب توسط رایکوف و ایگور نتو مربیان وقت تیم ملی به این تیم دعوت شد. پورحیدری در مجموع در این مسابقات سه بازی برای تیم ملی انجام داد و موفق به کسب دو عنوان قهرمانی در جام عمران منطقهای و جام بینالمللی کوروش شد.
او به عنوان بازیکن و مربی به هر آنچه در فوتبال ایران و آسیا وجود داشته است دست یافته، از قهرمانی در باشگاههای آسیا تا جام میلز و تخت جمشید و آزادگان و حذفی و .... در 390 مسابقه روی نیمکت آبیها نشسته و رکورددار بازیهای آبی و قرمز است.
قهرمانی تیم ملی ایران در بازیهای آسیایی بانکوک با نمایشی درخشان تحت نظر پورحیدری به دست آمد. او در تیم ملی یک معلم، مربی و پدر بود. بازیکنان آن نسل هنوز هم از رفتار فروتنانه و پدرانهاش خاطرههای بسیاری دارند.
منصور پورحیدری حتی وقتی از باشگاه کنار گذاشته شد به جای جنجال و حاشیه، مصاحبههای گزنده و توهین و تحقیر با احترام از استقلال حرف زد. همین رفتار وفادارانه او باعث شد تا به یک نماد، الگو و شمایل در نزد افکار عمومی حتی رقیبان تبدیل شود.
ترفیع دیر موقع پس از وفات در نزد برخی هواداران و ورزشیها و سیاسیون البته برای عاقبت به خیری خوب است اما کاش وقتی قبراق بود و با آن چشمهای متقاعدکننده دوری اجباری از استقلال را تحمل کرد هم اینقدر با او مهربان بودیم. درست مثل دهها ستاره دنیای ورزش که این روزها در گوشهای کز کردهاند و میدانند چرخه همیشگی برای آنها هم رخ میدهد.
امروز بیش از هر زمان دیگری فقدان مرد محترمی مثل منصورخان در فوتبال ایران احساس میشود، کسی که لنگر تسکین بود و حتی در پر تنشترین روزها قادر بود بازیکنان سرکش و هواداران پر آشوب را به احترام وادار کند.
پایگاه خبری البرز ورزشی و روزنامه بین المللی شوت یاد و خاطرات منصورخان پورحیدری را گرامی می دارد.