به نظر میرسد در چند سال آینده ورزش تهران به خصوص در رشته کشتی نیز به سرنوشت استانهایی چون خراسان، همدان، قزوین، زنجان، آذربایجان و دیگر مناطق کشور دچار خواهد شد. زمانی هرکدام از استانهای یاد شده یلان و نامدارانی را راهی میادین بزرگ میکردند تا مایه مباهات و افتخار شهر و دیارشان باشد پند اما امروز از آن همه طمطراق و افتخار، تنها خاطراتی برجای مانده و آرزوهایی که تحقق آن دشوار به نظر میرسد.
وقتی قرار است در آیندهای نه چندان دور به پیرترین کشور دنیا تبدیل شویم باید هم نگران ورزش و کشتی باشیم. از یک جامعه پیر و کهنسال چگونه میتوان انتظار داشت بتواند در رشتههای مختلف ورزشی از جمله کشتی که نیاز به کثرت علاقهمندان پر شور دارد افتخارآفرینی کند؟ تازه به این موارد باید گرانی افسارگسیخته و مشکلات مالی خانوادهها را هم اضافه کرد. این مشکلات و نداریها جایی برای ورزش در سبد خانواده نگذاشته است.
باورکنید این سخنان نگارنده نیست بلکه برگردان مصاحبه مصطفی حسینخانی دارنده مدال جهانی و نفر اول مسابقات انتخابی اخیر تیم ملی کشتی آزاد است. او این مطالب را به زبان ساده و خودمانی بیان کرده اما فحوای کلام همان است که در اینجا انعکاس مییابد.به اعتقاد این قهرمان که تا اینجا مسافر مسابقات جهانی و چه بسا ملیپوش ما در بازیهای المپیک هم خواهد بود، کشتی تهران چراغ رو به افول است؛ همانطور که دیگر شهرها و استانهای صاحب نام این ورزش دیگر حرفی برای گفتن ندارند.
مقصر این اوضاع، هیات کشتی، اداره کل ورزش و حتی فدراسیون هم نیست. وقتی مشکلات فراگیر و سرطان گرانی و ضعف برنامهریزی تار و پود جامعه را از هم گسسته باشد کسی به ورزش فکر نخواهد کرد. به قول مصطفی حسین خانی برای مسئولان تهرانی اعم از نماینده مجلس، شورای شهر، شهرداری و دیگر سیاسیون، ورزش کجای معادلات قرار دارد؟ برای آنان چه اهمیتی دارد ورزشکار حرفه ای باید ماهی چند میلیون خرج آماده سازی خود کند؛ تازه گرانی مسکن، هزینههای ایاب و ذهاب، پوشاک، هزینه دانشگاه و جیب خالی پدر و مادر هم مزید بر علت است. این کرونای چغر و بد پیله هم که افتاده به جان مردم و دست بردار نیست. انصافا اگر فکری به حال و روز ورزش نشود فاتحهاش خوانده میشود!
نویسنده: احمد دباغ