در این مناسبت به احترام همه مادران سرزمین مقدس ایران می نویسیم که شیر زنان پارسی از عصر عتیق دوران باستان کشورمان از آمتیس و آرتمیس و زنان شاهنامه فردوسی گرفته تا صدها و هزاران بانویی که در این دنیای پهناور در گستره علم و ورزش، هنر و اقتصاد ، نماد فداکاری و عاطفه ورزی دوشیزگان ایرانی بوده اند، تا خواهرانی که در ایام جنگ تحمیلی در جنوب و غرب کشور حماسه آفریده اند و سرانجام مادرانی که فرزندانی را در دامن پر مهر خود پرورش داده اند که همواره آماده جانفشانی در راه میهن بوده اند و در این رهگذر باید از تک تک مادرانی که فرزندان قهرمان تحویل کشور ایران داده اند نیز قدردانی کنیم که از نان و زندگی خود زده اند تا فرزندانشان سرشار از شور مبارزه و وطندوستی باشند.
هرگز از یاد نبرده ایم که این مادران پاکدامن در روزهایی که کشور عزیز ما آماج تحریم و تهمت بدخواهان بوده چگونه دست به دعا شده اند و با استغاثه های خود به درگاه الوهیت خواهان پیروزی فرزندان وطن بوده اند.در بعد اجتماعی و خانوادگی مادران مثل نخ تسبیح هستندکه همه را به هم وصل می کنند، از خورد و خواب خود می زنند تا فرزندانشان گرسنه نمانند و احساس کمبود نکنند، مادران تا زمانی که زنده اند اجازه نمی دهند آب در دل کسی تکان بخورد .
مادران مبنای بزرگی و کوچکی، مهر و محبت و مودت و نگهبان رسم و رسوم و دخل و خرج های خانوده اند. اما هر چه بگوئیم کم گفته ایم.فقط می نویسیم: هرگز نمیر مادر . . .
نویسنده: رضا اسماعیلی