این خاصیت ورزش است که قهرمانانش در همه نقاط دنیا سورمه چشم دوستداران این پدیده قرار می گیرد. قهرمانانی که از دل گودهای مردم بر می خیزند و خودشان را خاک پای همه ملت می دانند. ننویسیم که صدها پزشک و پرستار و دانشمند در همین مملکت عزیزمان جان خود را از دست دادند، از دختر معصوم مدافع سلامت لاهیجانی گرفته تا آخرین آنها یعنی علی انصاریان و مهرداد میناوند همه فرزندان و سرمایه های مملکت ما بودند ولی چرا ورزشکاران بیشترین اقبال را زمان حیات و ممات دارند؟
در روزگاری که عده ای از ناکجا آباد آمده و خودشان را فراتر از مردم می پندارند طبیعی است که علی انصاریان ها محبوب قلوب می شوند ، کشورما به ویژه در این ایام کرونا زده بیشتر قدر مردمی بودن اسطوره های خد را می دانند. پس ایراد نگیریم که چرا فقط قهرمانان ورزش؟! وقتی که پزشکان و پرستاران و استادان و دانشمندان عزیز ما در گمنامی می مانند و سهمی در برنامه های صدا و سیما و رسانه ها ندارند باید به حکمیت و آرای مردمی احترام بگذاریم. تفاوت یک قهرمان مردمی با بهمان نماینده ای که سیلی به گوش سرباز راهور می زند و یکی دیگر هم از سیلی زننده حمایت می کند، نمی شود برای هرکسی هورا کشید.
عقل یک عمر به ما درس فضیلت می داد – عشق آموخت به ما . . .
رضا اسماعیلی