تیم ملی فوتبال ما در بازی با بحرین نمونه ای کوچک از جامعه ایرانی است. همه برای یکی و یکی برای همه. دیگر در این تیم مهم نبود که مثلا شش بازیکن پرسپولیسی حضور دارند و یک استقلالی یا اینکه کاپیتان تیم ملی اصفهانی است. حسادت و بخل در این جمع جایی نداشت و اطاعت پذیری جا گرفتن در قالب یک تیم واقعی حرف اول و محکم گروه بود.
در برخی از ادوار متاسفانه کشمکش بر سر بازوبند کاپیتانی یا رنجش های مربوط به تهرانی و شهرستانی بودن، گرو کشی ها و جنگ های حیدری و نعمتی چه ضربات مهلکی که بر فوتبال ما وارد نکرده است و امروز که آن تفرق به وحدت کامل انجامیده است، وظیفه همه ما به ویژه رسانه ها این است که خارج از فردگرایی و فردپرستی، یک دستی در تیم ملی را ترویج و تشویق کنیم که خداوند در قرآن کریم فرموده است: «یدالله مع الجماعه». پس دست خداوند پشت و پناه سرطلایی های فوتبال ایران که به نظر می رسد فرهنگی جدید را در دورانی جدید در ورزش کشور آغاز کردند.
نویسنده: رضا اسماعیلی