او می گوید: من در مسابقات نوجوانان کشور هم جایزه گرفته بودم اما در مسابقات جهانی جایی که تبلور همبستگی و همدلی بچه های تیم بود، گاهی در دلم می گفتم خدایا... آیا ممکن است باز هم بهترین شوم؟. حسی کم نظیر بود، اما حس قشنگ تر، سومی تیم بود که در سایه تلاش همه بچه ها به دست آمد.
بهترین تیم مسابقات، لهستان بود اما آنها پنج سال با هم کار کرده بودند و ما حدود 4 ماه. با این همه مقام سومی جهان نشانه توانمندی بچه های ایران بود. اگر دست من بود، همه بچه های تیم را بهترین انتخاب می کردم. الگوی من سیدمحمد موسوی است؛ بهترین مدافع جهان. از کودکی بازی های او را می دیدم و اکنون نیز فیلم دفاع و حمله وی را تماشا می کنم و یاد می گیرم.
اولین مربی من آقای حامد رحمانی در شیراز بود. اما درس هایی که در تیم ملی نوجوانان از آقای آرمات و همکارانشان آقایان لاهوتی، دکتر علی فتاحی، مرتضی اشرفی، امیر خالقی و مهدی هاشمی آموختم، برای من سرشار از آموزش بود. آقای امین شاکری به عنوان آنالیزور نیز خیلی به من کمک کرد. مربیان ما از نظر اخلاقی و فنی افتخارآمیز بودند.
بهترین پاداش من این است که به اتفاق بچه های تیم همگی رهبر معظم انقلاب را ملاقات کنم. این روزها من در تیم شهداب یزد زیر نظر همشهری ملی پوش خود آقای محمدحسین نجاتی تمرین می کنم. نجاتی در ورزش فارس یک اسطوره است.
گفت و گو: جمشید حمیدی