پرسپولیس چرا با تک مهاجم بازی می کند ؟ آیا دستور تاکتیکی آقا یحیی بر این واقع شده که با یک مهاجم بازی کنند؟
وقتی آل کثیر حداقل 5 مرتبه در 18 قدم حریف در همین بازی مس صاحب موقعیت شد چون چاره ای جز شوت زدن با چشم بسته نداشت همه موقعیت ها را جز یکی که تبدیل به پنالتی شد از دست داد.
یک موقعیت دیگر را هم که گل نکرد از سر خستگی بود وگرنه آل کثیر این توپ ها را از دست نمی دهد.
چرا یحیی یک مهاجم دوم اضافه نکرد؟
آیا قدرت حریف آنقدر بالا بود که یحیی همچنان ترجیح داد تا پایان بازی با یک مهاجم بازی کند
وقتی هم خواست به تیمش چهره تهاجمی بدهد یک مهاجم پرانگیزه مثل آل کثیر را بیرون کشید و عبدی را جانشین وی کرد.
عصبانیت آل کثیر از تعویضش طبیعی بود.
خیلی سعی کرد خودش را نگه دارد ولی معلوم بود که هنوز تشنه بازی است و دوست دارد گل بزند.
بازیکنانی مثل آل کثیر در یک لحظه زهر خود را می ریزند.
با آمدن عبدی تازه شرایط برای آل کثیر بهتر می شد و کاش گل محمدی دست از این لجبازی خود بردارد و مهره هایش را چار فرسایش نکند.
نمی توانیم باور کنیم که حمید مطهری این مشورت ها را به آقا یحیی میدهد چون حمید مطهری عاشق بازی تهاجمی است.
از طرفی انگار یحیی هم به خودش قبولانده که دست هایی در کارند تا پرسپولیس قهرمان نشود.
نوعی تزلزل در تصمیمات سرمربی پرسپولیس دیده می شود اما یک نکته اینجا هست و آنهم حرکت توام با سیاست یحیی گل محمدی است.
یعنی تصور ما این را می گوید و شاید هم چنین نباشد.
در مسابقات نیمه استقامت دوومیدانی نفرات مدعی سعی می کنند تا نیم دور پایانی در باد نفر پیشتاز حرکت کنند تا انرژی خود را برای 200 متر آخر ذخیره کنند.
در قوس پایانی با یک استارت قوی از باد نفر پیشتاز در می آیند و برنده می شوند.
در دوچرخه سواری هم چنین است.
یعنی می توانیم باور کنیم که یحیی برای اینکه تیغ تیز انتقادات را از روی پرسپولیس بردارد با دو سه اختلاف امتیاز سعی می کند تا نیمه های فصل در همین رده ها حرکت کند و سپس در دور پایانی سرعت بگیرد؟!
به عبارتی هوش و ذکاوت یحیی را می ستاییم اگر چنین باشد ولی مگر سایر مدعیان بیکار نشسته اند.
آنها هم از این ترفندها دارند اما آنچه هست اینکه پرسپولیس خود را فعلا به مریضی زده و در حالیکه علائم مریضی در این تیم نمایان نیست.
شاید هم یحیی سر سیری اینجا ایستاده وگرنه دلیلی ندارد که با این مهره های کارآمد بازهم یک خط در میان نتیجه بگیرد.
نویسنده: سیدرضا فیض آبادی