جمعه دهم فروردین ماه

پرویزخان؛ کم به فوتبال ایران خدمت کرده است؟

عزیز دیگری از جمع ما رفت؛ عزیزی که به فوتبال کم خدمت نکرد وهرگز برای اعتلای فوتبال دست از تلاش برنداشت.

پرویز ابوطالب حالا دیگر در جمع ما نیست؛ روحش شاد. در این چند روز دیده ایم که شاگردان واقعی او چه کارها که انجام ندادند.حقیقت هم همینطور است. بی شک پرویز خان شاهد تلاش یاران خود خواهد بود. ... اما  به راستی حالا چرا؟ روی سخن با کسانی است که قدر این بزرگ مرد را ندانستند.شاگردانش احترام اورا مقدم می دانستند. سرکشی و همواره جویای احوال وی بودند، اما پرویز خان صرفا به یک عده از شاگردانش خلاصه نمی شد. او به کل و به تمام فوتبال تعلق داشت. متاسفانه در این ارتباط رنگ فراموشی همه جا پراکنده شده بود. روزی روزگاری در کنار زمین فوتبال که در حال انتقال تجربیاتش به نسل اینده جهت پوپایی فوتبال بود. پرویز خان می گفت:در نقطه به نقطه فوتبال حضور داشتم، اما دریغ از یک محبت. مراسم گوناگونی برگزار می شود، اما هیچگاه نبود که پرویز ابوطالب دران مراسم حضور داشته باشد. این همه تقدیر انجام می شود،اما هرگز نامی از  من برده نمی شود. آیا در این فوتبال غریبه هستیم؟ آیا کم تلاش کردیم و کم بازیکن ساختیم و کم افتخار برای فوتبال کسب کردیم؟ نوش دارو بعد از مرگ سهراب پرویز دیگر در جمع ما نیست، حالا هر کس حکایتی از او نقل می کند ولقب استاد را بعنوان پسوند و پیشوند در برابر نام او به کار می گیرند. ...اما استاد در کنج خانه مانده بود. منهای یک گروه خاص که در بالا به انها اشاره شد، دیگران فراموشکار شده بودند. حال آنکه شاید با یک دعوت از او دریک مراسم کوچک می توانستیم تغییراتی در روحیه او ایجاد کنیم. اما نشد، اما نخواستیم. حالا کانال به کانال کارشان شده ستایش از خدمات ابوطالب؛ به همین راحتی... متاسفانه سرمایه های راستین فوتبال را بد جوری فراموش کرده ایم. آنهایی که رفتند، روحشان شاد، چرا اینهایی که هستد، یادی نمی شوند. می دانید حسن آقا حبیبی بزرگ مرد فوتبال ایران کجاست و چه حال وروزی دارد. حتما نباید مسایل مالی را مد نظر آورد. حسن اقا پیش ماست وهیچ نیاز مالی هم ندارد. اما چرا فراموش شده است؟ پرویز خان رفت، فقط یادش باقی می ماند، اما آنهایی که فراموشکار شده اند، بدانند، این چرخه بدون توقف ادامه دارد. نویسنده: اکبر عزیزی