هفته ای که گذشت والیبال ایران با دو چالش عجیب و به نوع خودساخته دست به گریبان بود.

نخست گرفتن یار کمکی برای نماینده کشورمان در جام باشگاه های جهان که از روز 16 آذر ماه در برزیل آغاز می شود و دیگری اتفاقات تاسف باری که در چرخه لیگ برتر رقم خورده است.

تیم های باشگاهی که با گرفتاری آسیب دیدگی فراوان بازیکنان کلیدی خود دمخور شده اند از فشار فدراسیون برای دادن یار به تیم فولاد سیرجان ایرانیان شاکی اند. آن ها مدعی هستند که تیمی چون فولاد سیرجان که قهرمان آسیا شده باید طوری ترکیب خود را می بست که نیازی به بازیکنان سایر تیم ها نداشته باشد. از سویی دیگر فدارسیون فوتبال که با فابیو رئیس کمیته مسابقات جهانی درباره عدم شرکت سیرجان در باشگاه های جهان نتیجه نگرفته و تهدید به جریمه شده است می خواهد تیمی متشکل از بهترین ها را راهی برزیل سازد و این مساله آن قدر بغرنج شد که داد همه تیم های زیربط را درآورده است.

از سویی دیگر اقدام سازمان لیگ فدراسیون برای تعطیلی دو هفته ای لیگ برتر به منظور اعزام تیم سیرجان به بیتیم برزیل با اعتراض اکثریت قریب به اتفاق مدیران باشگاه ها مواجه شده است و می پرسند مگر برزیل و ایتالیا که دو نماینده در این رقابت ها دارند لیگ خود را تعطیل کرده اند؟

چرا باید سیزده تیم معطل یک تیم بدون برنامه شوند. متاسفانه در فدراسیون تهی از افراد فنی و پاسخگو فقط رئیس فدراسیون می ماند. یک عالمه پرسش های تلمبار شده، آیا وقت آن فرا نرسیده است که این تشکیلات امور را به دست شخصیت هایی از جنس والیبال بسپارد؟

خوشبختانه دیروز مردی از خانواده والیبال به فدراسیون برگشت تا کمیته آموزش را در دست بگیرد. امیدواریم که در سایر کمیته ها و سازمان ها هم شاهد تغییر و تحولات اساسی باشیم.

نویسنده: جمشید حمیدی