جمعه دهم فروردین ماه
نیم نگاه

فصل بیقراری بوکس

چیزی به انتخابات فدراسیون بوکس باقی نمانده است. نگارنده به عنوان فردی که در این ورزش عمری گذرانده و در سطح قهرمانی تلاش کرده است اعتقاد دارد که هنوز با گذشت نیم قرن زیبایی های این ورزش به ظاهر خطرناک اما در اصل پر از تحرک و چالاکی به تصویر کشیده نشده است.

اینکه تاکنون چند شخص بر صندلی ریاست فدراسیون بوکس کشور ما تکیه زده اند، مهم نیست. چرا که هر یک برای خود کارنامه ای داشته اند. اما این روزها که انتخابات ریاست فدراسیون در پیش است، بازار افشارگری و به اصطلاح رونمایی از مدرک تحصیلی فلان عضو فدراسیون داغ شده، اعتقاد داریم که به جای هیاهو باید به فکر گزینش اصلح بود. از قدیم گفتند کارهای بزرگ را به دست آدم های بزرگ سپرد تا در سایه بزرگ اندیشی و بزرگ بینی به این باور برسند که چرا بوکس ما با آلبومی پر از افتخارات فراوان و ستارگانی که در آسیا می درخشیدند، نزدیک به دو دهه است که از کسب مدال حتی در قاره ناکام مانده است. یکی از کارشناسان پرشور بوکس که گاهی برای ما مقاله می فرستد، معتقد است که بوکس به خانه تکانی و پالایش جدی نیاز دارد. اما به نظر ما جبهه گیری ها اگر منطقی باشد، باید تلاش ها و اهتمام خودمان را صرف استفاده و از تمامی ظرفیت های نهان و آشکار این ورزش پرمدال به کار گیریم. روح ا... حسینی و حسین ثوری، تنها کاندیداهای این ورزش هستند و عجیب اینکه برای ریاست منچ و مارپله ده ها کاندیدا پیدا می شود اما بوکس رقابت حتی دو نفر را هم بر نمی تابد. علی ایحال تاکید می کنیم که هر فردی رئیس فدراسیون بوکس می شود، باید به ارتقای ملی این ورزش بیندیشد و بر قوه جاذبه خود بیفزاید.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی