انسان ها می روند اما برخی ها رد پایی از خود بر جای می گذارند که گذشت ایام نیز قادر به پاک کردن آن آثار نیست و جهان پهلوان تختی یکی از این مردان بزرگ تاریخ ورزش ماست. مردی که در سایه رادمردی جاودانه ای که در وجودش نهادینه شده بود به سمبل آرزوهای یک ملت مبدل شد.

بدون تردید رمز جاودانگی جهان پهلوان مدال های پرشمارش نبود که اگر بود، هم دوره های وی نشان های مهم تری را سیو کرده بودند، اما او در میان مردم زیست و از میان مردم رفت. نگاهش به مسایل سیاسی و اجتماعی وی را از تمامی هم دوره های ورزشکارش متمایز ساخته بود. حواسش حتی به دستفروش های سر خیابان ها هم بود. غم مردم را می خورد و برای خود چیزی نمی خواست. و چنین شد که نامی ابدی در بین مردم کشور ما پیدا کرد حتی با گذشت بیش از نیم قرن نسل هایی که او را ندیده بودند، نیز تختی را می شناسند. و این یعنی که پهلوان بود، با ایده های بلند اجتماعی و فرهنگی. هفدهم دی ماه مصادف است با سال مرگ این قهرمان بلندآوازه کشتی ایران که پوریای ولی لقب گرفت.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی