از روز جمعه که خبر حذف سرخابی ها را از باشگاه های آسیا شنیده ام، مانده ام که جامه درانی کنم یا مثل برخی از افراد ریز و درشت بی تفاوت از کنارش رد شوم. به یاد می آورم که وقتی بازیکنان تیم های ورزشی ما از فوتبال و کشتی گرفته تا تنیس و تیراندازی در آسیا و جهان و المپیک نتیجه می گرفتند، چقدر دل مردم ما حتی اگر برای لحظاتی هم شده شاد می شد و این روزها که گرفتاری های جامعه فزونی پیدا کرده است، بیش از پیش به ارزش موفقیت های ورزشی پی می بریم.

واقعا چقدر باید هزینه کنیم که مردم ما به اندازه صعود به جام جهانی خوشحال شوند یا با مدال پهلوان حسن یزدانی از فرط شادی به حد انفجار برسند. و افسوس می خورم که چرا آنقدرها خرج نکرده ایم که برخی از خوبان ورزش ما ترجیح داده اند زیر پرچمی دیگر قرار بگیرند. چگونه مدیریت کرده ایم و کجاها مدیریت نکرده ایم که دچار فاجعه ورزشی شده ایم. خودکرده را تدبیر نیست. این آش را با بی تدبیری پختیم و آثار حذف فوتبال ما را از آسیا در جامعه می بینیم. ممنونیم از آقایانی که اجازه داده اند رقبای ما با دست خودمان ما را کنار بگذارند. دست مریزد و به قول گزارشگر کشتی «خدا قوت پهلوان».

نویسنده:علیرضا صدری – معلم آموزش و پرورش