در هیاهوی ورزش و حواشی پایان ناپذیر فوتبال و اخبار دامنه دار آن گم شده ایم و بزرگان، پیشکسوتان و استخوان خرد کرده های این عرصه را از یاد برده ایم. این بی تفاوتی و قدر نشناسی با روح ورزش در تضاد است.
چند روز پیش با دوستان قلم ورزش و پس از تمرین و فوتبال روزانه به سراغ بزرگی رفتیم که عمر خود را وقف ورزش و فوتبال این مملکت کرده است.
منصور احمدی داور، مدیر فوتبالی و جدول نویس مبرز و مرد همه کاره فوتبال، امروز با جسمی نحیف و چهره ای تکیده در کنج خانه نشسته و چشم انتظار دیدن دوستان و رفیقان به سر می برد.
فرصتی دست داد تا به همراه دوستان جویای احوال این پیشکسوت ورزش باشیم.
منصور خان به تنهایی و با روی خوش پذیرای ما بود.او علیرغم آنکه با واکر جا به جا می شد،اما فارغ البال مقدمات پذیرایی را فراهم کرده بود.
در دقایقی که در خدمت این موسپید کرده فوتبال بودیم ،از هیچ‌کس گلایه ای نداشت و گذر عمر و پیری و خانه نشینی را سرنوشتی اجتناب ناپذیر تلقی می کرد.
او با امیدواری از آینده فوتبال می گفت و اعتقاد داشت: فوتبال ما ظرفیت قرار گرفتن در مراتب بالا را دارد.
باید کار کرد متحد و هماهنگ بود و از تفرقه و دامن زدن به اختلافات دوری جست.
بنده هیچ نیاز مادی ندارم.آپارتمان مجزا دارم.فرزندم به اتفاق خانوا‌ده در طبقه دیگر ساکن است.اما اصرار دارم که مسئولان به فکر بازنشستگان ورزش و قهرمانان کشور باشند و آنها را تنها نگذارند.
برای همه آرزوی سلامتی دارم و امیدوارم تیم ملی با صعود به جام جهانی کام‌مردم را شیرین و لب آنها را خندان کند.