نکونام تیم فوتبال فولاد را در سوپر جام قهرمان کرد. چندی پیش هم در جام حذفی قهرمان شد. قطعا این دو قهرمانی می تواند روزمه درخشانی در کارنامه نکونام باشد.
اما نکته اینجاست، چرا قهرمانی فولاد و بلندپروازی نکونام طعم و رنگ و بویی ندارد؟
فوتبالی که این روزها فولاد با نکونام ارائه می دهد، دقیقا سبک و سیاق فوتبالی است که کی روش در زمان حضورش در تیم ملی ارائه می داد. با آنکه کی روش به دنبال نباختن بود و در این مسیر در تلاش بود تا وزن روزمه اش را سنگین و پرحجم کند، اما کمتر کسی دیده شد تا از شیوه بازی تیم ملی لذت ببرد. هر چند که با این شیوه به جام جهانی راه پیدا کرد، اما در جام جهانی عیار طرز تفکر کی روش به درستی محک خورد تا خیلی زود از جام جهانی خارج شویم.
نکونام هم در فولاد ادامه دهنده راه کی روش است. حتی در نوع رفتار و در برخوردها در کنار زمین و در جریان بازی دقیقا کپی کی روش دیده می شود تا با حاشیه سازی نحوه قضاوت را تحت الشعاع قرار دهد.
فولاد اینگونه به جام قهرمانی در سوپرجام دست یافت؛ گرچه در جریان بازی و حتی بعد از بازی در بحث مسائل فنی و ارائه فوتبال تهاجمی و قابل پسند از سوی دو تیم از تیم بازنده بیشتر ازتیم برنده یاد شد. هرچند که دست نکونام با خریدهای جدیدش در این بازی پر بود، اما دست یحیی همچنان خالی است.
نکونام به هر حال سبکی را در تاکتیک تیمی دنبال می کند که فعلا در بازی های داخلی این سیستم با امتیازات برتری و دو قهرمانی همراه است، باید دید که این روش کهنه و منسوخ شده در بازی های برون مرزی که فولاد در لیگ قهرمانان آسیا به میدان خواهد رفت چگونه به بار خواهد نشست.