فوتبال دیگر سرگرمی نیست، یک پدیده اجتماعی است که جنبه های صنعت، سیاست، اقتصاد و غرور ملی در آن نهفته و حتی نهادینه شده است.

پیروزی های این ورزش در گستره ملی چنان اثرگذار است که به وحدت اجتماعی می انجامد و سبب می شود که جوانان مملکت خود را در عرصه های ملی و بین المللی شاداب و سرفراز ببیند. اما در روزهایی که فوتبال ایران پروسه ای تاریخی را طی می کند و همگان به جشن ملی در این زمینه می اندیشند، تنی چند از اعضای هیات رئیسه فدراسیون فوتبال و البته یک نماینده مجلس شرایطی را بر این عرصه حاکم ساخته اند که ماحصل آن چیزی جز تلخکامی نخواهد بود. چه اگر قیل و قال های به وجود آمده که از نگاه ما اغلب جنبه های شخصی دارند، از قوه به فعل در آیند، احتمال تعلیق فوتبال ملی ما و حتی جایگزینی کشور امارات در جام جهانی وجود خواهد آمد. نمی خواهیم به آقای فروردین نماینده محترم مجلس بگوییم که برکناری رئیس فدراسیون و ایجاد مخاطرات بین المللی در این رشته چه قیمتی و چه ارزشی دارد؟ اما دو، سه عضو دیگر هیات رئیسه نیز باید به عواقب کار بیندیشند و اختلاف نظرها و خواسته های شخصی چه به حق و چه نابحق را بدون جبهه گیری بیان کنند و حتی پیگیر تحقق آنها نیز باشند. انتظار ما از مجلس بالا نیست چرا که معتقدیم مجلسیان محترم وظایف خطیرتری در این برهه دارند اما بزرگان فوتبال کجا هستند؟ و چرا نقش تماشاگر را ایفا می کنند؟ فوتبال اگر متعلق به فوتبالی ها است و اگر امروز به داد آن نرسند، فردا خیلی دیر می شود.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی