علی ارسلان ملی پوش سابق کشتی فرنگی ایران باز هم مدال آور شد ولی این بار به جای کشورمان برای دیاری دیگر افتخار آفرید. ارسلان در مرحله یک هشتم نهایی مقابل علیرضا عبدولی از ایران با نتیجه ۹ بر صفر به برتری رسید و در نیمه نهایی نیز برابر اوتار ابولادزه از گرجستان با نتیجه ۸ بر ۳ پیروز شد و مقتدرانه راهی فینال شد.

وی از اینکه ناچار شد مقابل یک ایرانی کشتی بگیرد، اظهار تاسف کرده و با پوزش خواهی از این بابت تعلق و دلبستگی خود را به هموطنان ایرانی نشان داده است. ارسلان همچنین تاکید کرده است که روزگار وصل خود می جوید که به اصل خویش بازگردد.

ما همواره در این رسانه به ملی اندیشی معتقد بوده و انتظار داشته و داریم که ورزشکاران ما هم مانند آحاد مردم سختی ها و کاستی ها را تاب بیاورند و پایبندی به ایرانی بودن را افتخار بدانند ولی از آنجایی که همه انگشتان یک دست یکسان نیستند و تنوع و تفاوت افکار و ایده ها در جوامع بشری از جمله ایران عزیز ما وجود دارد، شاید ارسلان ها حق دارند که برای خود انتخاب ارجح داشته باشند ولی یک واقعیت تلخ را هم نمی توان نادیده گرفت و آن عدم رعایت حق و انصاف است که باعث می شود برخی جوانان با همه عشق و علاقه ای که به سرزمین آبا و اجدادی خود دارند، مایوس و سرخورده شوند و عطای ماندن را به لقای رفتن بسپارند. همه می دانند که مدیریت بر انسان ها پیچیدگی ها و ظرافت های روانی و اخلاقی خاص خود را دارد و دریغا که در ورزش ایران کمتر فدراسیون یا مسئولی را می یابیم که این ظرافت ها را رعایت کنند و به جای صدرات بر قلب ها، مدیریت بر میز و صندلی ها را برمی گزینند و این یک تلخکامی بزرگ است.

نویسنده: رضا اسماعیلی