جمعه دهم فروردین ماه

قال قضیه را بکنید

حاشیه های جورواجور در تمامی لایه های فوتبال ما بیداد می کند و فضا آنچنان ملتهب و غبار آلود است که دل هر علاقه مند به فوتبال را شدیدا جريحه دار می‌کند.

روزی نیست که اخبار ناخوشایند و دلسرد کننده نشنویم و نخوانیم و سرمان را به علامت تاسف تکان ندهیم. قرارداد بودار ویلموتس، بازگشت عجیب و قریب کفاشیان، از سرگیری لیگ برتر آنهم در پیک دوم کرونا، رفت و برگشت مدام اساسنامه به زوریخ و تهران ، انباشت بدی های و تداوم شکایت خارجی ها علیه پرسپولیس و استقلال از جمله مواردی است که یقه فوتبال را گرفته و ابرهای غلیظ بی اعتمادی را در آسمان فوتبالمان نگه داشته است. حال اگر گرانی صاعقه وار اجاره خانه و دلار را نیز به این چالش ها اضافه کنیم، باید پوستی بس کلفت داشته باشیم تا در برابر این همه ناملایمات تاب بیاوریم و خود را به بی خیالی بزنیم. واقعا چه فرد و افرادی می توانند درمانگر این همه مشکلات رنگارنگ باشند و تنش‌های بی شمار را به حداقل برسانند؟! اصلا نیت ما این نیست که آیه یاس بخوانیم ولی واقعیت این است که در اوج این غائله، چگونه می توان با خیال آسوده نفس کشید و به فردایی امید آفرین امید بست؟! نکته قابل مداقه این است برخی از نمایندگان پیگیر در مجلس از نوع قرار داد ویلموتس و بازگشت کفاشیان معترض نشان می دهند و با صراحت از غیرقانونی بودن این موارد دم می زنند. یا بعضا از انحراف بودجه از سوی استقلال و پرسپولیس می گویند اما آب از آب تکان نمی‌خورد و روز از نو و روزی از نو. عقل سلیم می گوید اگر ریگی در کفش بعضی ها نیست باید به شائبه های موجود خاتمه دهند تا جامعه فوتبال دوست از پیله نگرانی رها شود. در واقع دوگانگی های موجود همه را گیج و مبهوت کرده و کسی نمی داند آیا بعنوان مثال کفاشیان دوباره در فدراسیون خواهد ماند یا اینکه بازگشت ایشان موقتی خواهد بود. مدیریت رفاقتی و نبود صداقت باعث شده تا نوعی بی اعتمادی در جامعه فوتبال مستولی شود و وضعیت شکننده تر از آنی شود که تصور می‌شد. برای آنکه به این ندانم کاری ها خط بطلان کشیده شود تنها یک گزینه پیش روست، اینکه مجلس و قوه قضائیه فی الفور دست بکار شوند و قال قضیه را بکنند، آنهم بدون کوچکترین اغماض . وگرنه دست روی دست گذاشتن و امروز و فردا کردن مساوی است با رسیدن قطار فوتبال به ايستگاه ناکجاآباد.