روز آخر دور نخست حذفی والیبال باشگاه های کشور با دو ماراتن زیبا که 10 ست و 6 ساعت به درازا کشید، به پایان رسید. نبرد تیم ها آنقدر جذاب و حساس بود که باید برای بازنده و برنده هورا کشید و این مصداق همان نوشته چند روز پیش ما بود که «برنده همان بازنده است».

در این هنگامه حذف تیم بخش خصوصی لبنیات هراز هرچند ناگوار بود، اما تیم پیروز که فولاد سیرجان ایرانیان باشد، با تمام وجود جنگید و مزد پایمردی خود را گرفت. در دیدار دوم مس رفسنجان، تیم شهداب یزد را بسیار آزرد. یک بازی نفسگیر که در ست پنجم 24-26 به پایان رسید. مسابقات دیروز چند رکورد جالب از خود برجای گذاشت که یکی از آنها در ست آخر بازی فوق رقم خورد. برای مس رفسنجان که برخی از بازیکنانش به مسایل داوری معترض بودند، کسب رتبه ششم در سال اول حضورشان ارزشمند است. جایی که تیم بزرگی چون شهرداری ارومیه و هراز آمل حذف شده اند، باید قدردان این موقعیت خوب باشند. اما مسابقه دیروز مشکلات حاشیه ای زیادی را به وجود آورد که راقم آنها داوران بودند و عجیب اینکه ویدئوچک هم نتوانست آب بر آتش باشد. چرا که دستگاه ساخته شده در کشور ما ضعف های تکنیکی زیادی دارد؛ از جمله بحث برخورد توپ ها به زمین، کمبود تعداد دوربین ها و به روز نبودن دستگاه ها بانیان امر را دچار تردید و سرگردانی ساخته بود. اما این دلیل نمی شود که بازیکنان به خود اجازه توهین و پرخاشگری به همدیگر یا به مسئول ویدئوچک را بدهند.

یزدان پناه همین وظیفه را در مسابقات جهانی و قاره ای برعهده دارد. پس فرد تازه واردی نیست. به اعتقاد ما از روزی که دکتر ترابی دبیر سازمان لیگ شد، شرایط به مراتب نسبت به گذشته مساعدتر می نماید اما بحث داوران همچنان ادامه دارد و فدراسیون والیبال باید در این زمینه اقدامی اساسی به عمل آورد.

نویسنده: جمشید حمیدی