بحث طول و دراز واگذاری دو باشگاه معتبر فوتبال از مرز 20 سال گذشت. اما در این مدت اراده جدی و عزم راسخی برای سپردن باشگاه های یادشده به بخش خصوصی مشاهده نشده است.

در کشورهای مختلف بسیاری از تیم ها توسط مردم یک شهر اداره می شود؛ از آلمان گرفته تا انگلیس و هلند و سایر کشورها اما در ایران بخش خصوصی حمایت نمی شود و بخش های مربوط به دولت هم مدیریت درست و حسابی وجود ندارد. اگر واقعا پرسپولیس، چلسی انگلیس بود بدون تردید هواخواهان زیادی داشت. استقلال هم همین طور. اما کوهی از مشکلات و بدهکاری های داخلی و بین المللی از یک طرف و سنگ اندازی و جواب دوپهلو به خواهان امتیازات به سرخابی ها از سویی دیگر کار را به جایی کشاند که وزارت ورزش بر آن شود که 51 درصد از سهام باشگاه را به مردم واگذار کند. آیا این شیوه مورد استقبال دوستداران ورزش قرار می گیرد؟

بدون تعارف مردم ما خاطره خوشی از خرید سهام در مملکت ندارند. در باغ سبزی که هرگز به باغ و بستان راه پیدا نکرده است. با این وجود اکنون که وزارت ورزش بر این باور شده که سرخابی ها را واگذار کند، باید تدابیری بیندیشد که مالکیت باشگاه مغایر با قوانین فیفا نبوده و دولتیان در تصمیم گیری های دو باشگاه بزرگ مردمی دخالت آشکار نداشته باشند. با این همه اگر واگذاری سهام با اقبال خوب مردم و علاقه مندان دو رنگ زیبای فوتبال ما مواجه شود، این پرسش پیش می آید که مدیریت استقلال و پرسپولیس برای جلب اعتماد مردم و ورزشکاران چگونه و توسط چه کسانی انتخاب خواهند شد.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی