خوش بینی و نگاه آرمانگرایانه مسئولان و متصدیان امور در واگذاری سهام سرخابی ها از طریق بازار سرمایه را نمی توان با واقع بینی پیگیری کرد و بدان امیدوار بود.
پس از چند روز از شروع فروش سهام استقلال و پرسپولیس و اقدام هواداران برای خرید، نمی توان به آینده امید بست.
خیلی ها با بیم و هراس این موضوع را تعقیب می کنند، اما مسئولان خصوصی سازی و بورس در مصاحبه ها و نشست ها مردم را ترغیب می کنند تا خرید سهام را پرجاذبه و سودآور قلمداد کنند.
سوال اغلب هواداران این موضوع اساسی است، چطور ممکن است دو باشگاهی که به طور مستمر دیون تلمبار شده داشته و به همه جا بدهکار هستند، یک شبه در بازار سرمایه سود آور شوند؟
مگر این دو باشگاه از حق پخش تلویزیونی بهره می برند؟
تبلیغات محیطی و پیراهن، حضور اسپانسرها و ده ها موضوع درآمدزای دیگر حل شده که مردم به سود آوری دو باشگاه دل ببندند؟
خیلی از جوان ها در کوچه و بازار یا از طریق تماس تلفنی و فضای مجازی ما را مورد خطاب قرار داده و سوال می کنند در یک سال اخیر مسئولان بورس چه گلی به سر مردم زده اند که حالا با خوش خیالی، هواداران فوتبالی را هم به میدان فراخوانده اند؟
بسیاری از خانواده ها به ویژه جوان ها با ورود به بازار بورس نیمی از سرمایه ناچیز خود را از دست داده اند.
یکی از دوستان جوان می گفت: طراحی مسئولان با بورس مانند بازی مار و پله است.
یک روز مقداری سهام بالا رفته و روز دیگر با بازی مسئولان سهام در سراشیبی قرار می گیرد و به روح و روان خانواده ها لطمه جدی وارد می شود!
در این بازار مبهم چگونه باید سرمایه اندک هواداران را هم به بازی گرفت؟
آیا کسی است که تضمین لازم را به خریداران ارائه کند و اصولا چگونه می توان در این هیاهو و بازار پرایراد و مبهم از سودآوری سخن گفت.
آیا در موضوع سهام عدالت برخورد شایسته و درست با مردم صورت گرفته است؟
به هر حال ما که سال ها این موضوع را تعقیب می کنیم خیلی به این وعده ها امیدوار نیستیم و از هدر گرفتن سرمایه ناچیز هواداران در بیم و هراس به سر می بریم.
شاید لازم باشد مسئولان ذیربط با روشنگری و تضامین لازم اطلاعات دقیق تری به هواداران ارائه دهند تا طرف مقابل با دلگرمی وارد این کارزار شود و...
نویسنده: احمد میرزاییان