شاید هیچ کس در تاریخ ورزش ایران به پاسخ دو پرسش اساسی هرگز دست نیافته است، یکی اینکه “ورزش” در کشورمان در “اولویت” چندم است؟ و دومین سوال اینکه “جماعت ورزشی‌ها” چه می‌خواهند و به دنبال چه هدفی هستند؟
پاسخ به پرسش اول را تاکنون هیچ دولتی نداده و جواب سوال دوم همواره در تاریخ ورزش کشورمان در ابهام، تعجب و حیرت قرار دارد.
عجب جماعتی دارد این ورزش بی سر و سامان! زمانی که می خواهند برای “عمارت ورزش”، وزیری پیشنهاد و به مجلس معرفی شود ورزشی‌ها با تمام قوا فریاد برمی‌آورند که وزیر ورزش باید از جنس ورزش باشد، اما وقتی دولت‌ها به خواسته جماعت ورزشی توجه می کنند و یک متخصص ورزشی را به مجلس معرفی می کنند، همین جماعت در دوران رای اعتماد گروه گروه به استقبال “نابودی” و رای نیاوردن او در مجلس و مطبوعات فعالانه تلاش می کنند که متخصص ورزشی رای نیاورد.
حمید سجادی و نصرالله سجادی در ادوار گذشته بوسیله همین جماعت ورزشی از رسیدن به کرسی وزارت و اخذ رای اعتماد بازماندند.
کلنگ تخریب ورزش در کشورمان شاید در اکثر مواقع در دستان خود ورزشی‌هاست.
دکتر سیدحمید سجادی برای بار دوم کاندیدای وزارت ورزش شد، به مجلس معرفی گردید و این بار هم “توپخانه” بی‌هدف “ورزشی‌ها” او را نشانه گرفت. در صف مخالفین سجادی شاید کمتر سیاستمداری دیده می‌شد ولی انبوهی از جماعت ورزشی برای رای نیاوردنش تلاش مضاعفی کردند. این بار در صف اول مخالفان سجادی فردی از خانواده ورزش بود. اوکه از بین ۲۹۰ نماینده مجلس تنها دانش‌آموخته و متخصص ورزشی بود، علیه یک کاندیدای ورزشی قد علم کرد و نطقی آتشین و توام با احساساتی عجیب برای رای نیاوردن سجادی ایراد کردند که بازهم مبین این نکته که ورزش علیه ورزش و ورزشی‌ها بی‌هدف برای نابودی یکدیگر می‌کوشند، به هر حالت او با حمایت “سیاسیون” رای اعتماد از مجلس گرفت و دومین وزیر ورزش از جنس ورزش شد.
اینک در این برهه حساس زمانی، چند رویداد ورزشی مهم در راه است که منافع ملی می‌طلبد مجلس شورای اسلامی به یاری وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک بشتابد، فراکسیون محترم ورزش و کمیسیون فرهنگی مجلس باید تنها به موفقیت در این رویدادهای مهم بیاندیشند و از خط و نشان کشیدن برخی از اعضایشان برای مقامات ورزش کشور جلوگیری نمایند تا مسئولین ورزش بتوانند برای این رویدادهای مهم ورزشی برنامه‌ریزی نمایند.
بازی‌های آسیایی، جام جهانی فوتبال و المپیک فرانسه سه رویداد بسیار مهمی هستند که هر گونه خصومت مجلسیان با مقامات ورزشی می تواند تبعات سختی را به ورزش کشورمان تحمیل و ضربات مهلکی را بر پیکره ورزش بهمراه داشته باشد.
درهر صورت ورزش این‌روزها با مجلس همکاری بیش از اندازه دارد، مجلس از ورزش چه می‌خواهد؟ بحمدا... معاون پارلمانی را با سفارش وارد اتوبان “سئول” کرده‌اند که علیرغم دستورات صریح مقام معظم رهبری “ششدانگ” مناصب ورزشی استان‌ها و ... را در اختیار مجلسیان قرار داده در حالی که توصیه مقام رهبری بر عدم دخالت نمایندگان در اینگونه امور است.
معاون پارلمانی وزارت ورزش که روزگاری برای موفقیت شورای ششم از تخصص بعنوان تنها راه موفقیت گفته بود اینک بدون داشتن “تخصص” در امور مدیریت ورزشی در نهاد متولی امور ورزش کشور تاثیرگذار است. وی که زمانی در امور مجامع “راه‌آهن” روی “ریل” قطار حرکت میکرد این روزها می‌بایست در پیست “دوومیدانی” گام بردارد.
باید سوال پرسید گام‌های او در بین راه وزارت ورزش و مجلس چه سودی برای ورزش داشته است، تو گویی که وی این ظرفیت ارتباطی را به شکلی دیگر بکار می برد و عدم تمایل در تعیین تکلیف و جایگزینی مدیرکل امور مجلس که از وزارت ورزش کوچ کرده است بر این فرضیه صحه می گذارد.
به هرحال گام‌های او هرگز نمی‌تواند “موفق‌ترین” دونده استقامت ایران” را راضی و خرسند نماید. چرا که در اجرای وظایف بدیهی دولت و مجلس کوتاهی دیده می شود و این کوتاهی سبب نارضایتی مجلسیان از سجادی می گردد و نسخه‌ای که برای رفع چالش‌ها از سوی معاون تجویز می‌شود چندان به نفع ورزش نیست.
در هر صورت همانطور که اشاره شد مجلس در ورزش “دخالت‌های” فراوانی دارد، برخی مسبوق به سابقه‌ست که موجب تذکر رهبری هم شده است و برخی نیز همانطور که گفته شد به دلیل عدم توانایی معاون پارلمانی و عدم اشراف وی بر مسائل مدیریت ورزشی می‌باشد.
تعداد نمایندگانی که شب و روز وارد وزارت ورزش می‌شوند و توقعات زیادی دارند از تعداد نمایندگانی که وارد ۱۸ وزارتخانه دیگر می شوند به مراتب بیشتر است، نمایندگان باید بدانند اگر به اندازه‌ای که علیه ورزش دخالت می کنند یک چهارم این مقدار به وزارت “صمت” سر می‌زدند حداقل می توان گفت که قیمت “مرغ” اینقدر “پر” نمی‌کشید.
برخی از نمایندگان محترم مجلس دو سال دخالت‌های فراوان در ورزش را رها کنند و فقط به تاسی از “قانون” صرفاً “نظارت” نمایند آن‌وقت ورزش هم به آرامش می‌رسد و هم نتایج درخشانی کسب خواهد کرد.
با علم و اطلاع کافی مدعی این نکته هستم که در هیچ کشوری بر روی جغرافیای جهان، “پارلمانی” به اندازه مجلس ما سر به سر ورزش نمی‌گذارد.
اینک از رییس محترم فراکسیون ورزش به جد درخواست می‌نمایم که در آستانه بازی‌هایی آسیایی، جام جهانی فوتبال و المپیک پاریس، کینه‌ها و مخالفت‌ها را به دور ریزد و فقط به منافع ملی مملکت فکر کند و به وزارت ورزش و کمیته‌ملی المپیک کمک نماید، توصیه‌های دیگر هم اینکه:
۱- به تاسی از مولانا:
رو سینه را چون سینه‌ها
هفت آب شو از کینه‌ها
۲- در تعطیلات نوروز به حافظیه در شیراز بروند و از لسان الغیب بیاموزند که:
بیا با ما مورز این کینه‌داری
که حق صحبت دیرینه داری
۳- و از قرآن پیروی کنید که خداوند می‌فرماید:
وَلَا تَسْتَوِی الْحَسَنَةُ وَلَا السَّیِّئَةُ ادْفَعْ بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذِی بَیْنَکَ وَبَیْنَهُ عَدَاوَةٌ کَأَنَّهُ وَلِیٌّ حَمِیمٌ
در غیر این صورت سرنوشت بازی‌های آسیایی همچون سرنوشت بازی تیم ملی فوتبال ایران در مقابل تیم ملی کره‌جنوبی خواهد شد که با دخالت‌های بی‌مورد در چند وقت اخیر سبب نوسان معنا‌دار در کیفیت عملکرد و نتیجه شدند.
نویسنده: علی افتخاری - کارشناس ورزش