حریفان ما در جام جهانی مشخص شدند. بی شک هر کدام از حریفان همگروه ما برای خود قدرتی به حساب می آیند، اگر غیر این بود هرگز در قطر دیده نمی شدند.

تا به امروز اظهارنظرهای متفاوتی تاکنون از سوی اهالی فن داخلی ارائه شده است، هرچند که قابل احترام هستند، اما نباید در باد خوش خیالی بخوابیم.خیلی زود به جام جهانی صعود داشتیم واین مهم بیانگر آن است که ما هم قدرتی درمحاسبات به حساب می آییم. اما نباید فراموش کرد که در این میدان گسترده و زورآزمایی تیم های اول جهان همه قدرت اول هستند، بی شک دیدارهای این میدان بزرگ با دیدارهای مقدماتی تفاوت خواهد داشت. دیدار تیم ملی ایران با انگلستان و دیگر حریفان همگروه در جام جهانی قطعا تعریف بازی با لبنان،امارات، عراق و کره را نخواهد داشت. بنابراین نیاز است که از فاز دیدارهای مقدماتی خارج شویم، زیرا در همان دیدارهای مقدماتی باتوجه به داشتن ستاره های ارزشی، اما در توسعه تاکتیکی تیمی بدون هدف و بدون برنامه دیده شدیم. در همین بازی آخر مقابل تیم دوم لبنان با آنکه دو گل زدیم، اما ضعف توسعه تاکتیکی تیمی شدیدا جسم و روح تیم ملی را آزار می داد. این درد بیشتر در مرکز ثقل زمین دیده می شود. در این مرکز ترافیک شدیدی از هافبک ها صف بندی شده اند، اما در این میان سبک بازی اکثریت مردان خط میانی مثل هم هستند. غیبت یک هافبک متفاوت و یک هافبک گل ساز با معیارهای مردان گذشته چون علی کریمی یا مجتبی جباری کاملا محسوس است.عزت اللهی و نوراللهی دو بازیکن با یک شیوه بازی دیده می شوند، چون این بی تفاوتی از نگاه کادرفنی دورمانده است باید هم برای ارسال و ساختن پاس گل باید به ساق های حسین کنعانی زادگان چشم دوخت. این اتفاق در بازی با لبنان برای ثبت دو گل پیروزی بخش تیم ایران رقم خورد، گرچه شادی را همراه داشت، اما خطر و هشدار بزرگی را یادآور شد تا به فکر توسعه تاکتیکی تیم ملی باشیم.انگستان آمریکا واز بین ولز واسکاتلند و اوکراین از ان دست حریفانی نیستند که بخواهند اجازه دهند تا کنعانی زادگان از انتهای  زمین  پاس گل برای مهاجمان تدارک ببیند. حرف و سخن فراوان است که بخش به بخش به آن اشاره خواهد شد.

نویسنده: اکبر عزیزی