شخصیت هایی مانند محمد دادکان و علی دایی همان مصداق نوشته جلال آل احمد درباره زنده یاد جهان پهلوان تختی هستند؛ آنهایی که با مردم باشند جاودانه می مانند.
ما باید به همین ورزش نیم بندمان افتخار کنیم که مردپرور و پهلوان مسلک است امروز اگر تختی نداریم در این برهوت بی فرهنگی دایی و حاج محمد را داریم که با حرف ها، نقدها و هواخواهی های خود غبار از سر و روی غرور از دست رفته می تکانند؛ در صورتی که این وظیفه اولیای امور اجتماعی و فرهنگی کشور است که پیشگام همدلی و قوت قلب جامعه شریف ایران باشد که مرارت های زیادی را به جان خریده اند تا کنار مسئولان مملکتی باشند و در میدان عمل آنان را تنها نگذارند و امروز مسئولیت سنگین پاسخگویی به خواسته جامعه از جمله مردان و زنانی بر دوش دارند که در تمامی عرصه ها پایه پای آقایان بوده اند؛ همانگونه که در ایام اخیر نوشته بودیم ما در قرن بیست و یکم قرار داریم و مقامات ناگزیرند که مطابق این دوران تصمیم گیری کنند و خواسته های مردم به ویژه جوانان را برآورده کند یا حداقل همراه آحاد کشور باشند؛ اینکه فلان مقام بهمان استان هر چه می خواهد بگوید و هر کاری دوست دارد، انجام دهد پس مصلحت نظام و مردم این روزگار چه می شود؟ ما رسانه ها موظف هستیم با مردم و برای مردم بنویسیم تا با نوشتن خود نظام را یاری دهیم و امید داریم دلسوزان و مسئولان واقعی برای پیشرفت و ساختن حال و آینده وطن عزیز امید را جایگزین یاس و ناامیدی کنند. واقعا چگونه می شود باور کرد که فردی خود را ایرانی و خادم بداند اما بر طبل بی حرمتی بکوبد؟!
نویسنده: حسین علی اسماعیلی