والیبال ایران بزرگی دیگر را از دست داد؛ حالا با رفتن مهندس محمد شریف زاده از آن نسل نقره ای فقط کمال پور هاشم باقی مانده است. خداوند حافظ وی باد.

محمد شریف زاده کاپیتان نخستین تیم ملی والیبال بود که در بازهای آسیایی ۲۹۵۸ژاپن مدال نقره گرفتند. اگر اعمال نفوذ ژاپنی ها و بی معرفتی داور فیلیپینی نبود، طلا در مشت ایرانیان قرار می گرفت. درست آن دورانی بود که کشور ما سرود ملی نداشت و در مراسم افتتاحیه محمد شریف زاده ناچار شد یک آهنگ قدیمی را بخواند تا با یاری محمود عدل، حسین علی امیری، سیاوش فرخی، عباس تهرانی، اسماعیل اشتری، کمال پورهاشمی، کمال عبد المنعم... القا کند که سرود ملی می خوانند. تازه کفش کتانی چینی مد شده بود ولی ژاپنی ها با دعوت از بازیکنان ایرانی به مدارس از آنها می خواستند نکات آموزشی را نمایش دهند تا با فیلمبرداری از آن مهارت های منحصر به فرد کپی برداری کنند. ورزش به ویژه والیبال ایران پر ازاین نکات نوستالژیک است اما برای چه کسی مهم است که سنگ بنای ورزش مدرن را چه شخصیت های نازنینی پی نهاده اند؛ مهم آفساید بودن یا نبودن یک توپ در فوتبال یا نبود ویدیو چک در والیبال است. صدا و سیما کاری به ریشه ها ندارد هر چه رو بنایی تر جذاب تر. مهم این است که جماعت را سرگرم کنید تا هویت واقعی خود را در نیابند. محمد شریف زاده یکی از این ریشه ها بود که کمتر فردی از آحاد جامعه وی را می شناختند کما اینکه کمال پورهاشم را هم نمی شناسند. امروز عده ای در بهشت زهرا و در قطعه نام آوران محمد شریف زاده این مرد بزرگ والیبال و عرصه صنعت را به خاک سپردند. درمملکت ما زنده خوب و بد وجود ندارد، اما بپذیریم که اولیای امور فرهنگی در القای مفاهیم کسوت و پیشکسوت بسیار ضعیف عمل می کنند و هیچ جای دنیا اینگونه نیست.

خدا بیامرزد مهندس شریف زاده و هم تیمی های پر افتخارش که به کلی از یاد رفته اند.

نویسنده: جمشید حمیدی