بیت اله فوتبال هم رفت.خیلی بی سروصدا وغریبانه از جهان هستی پر کشید و رفت. در مدت حیاتش و در حرفه اش برای رشد فوتبال و در جهت پیشرفت بازیکنان زحمات فراوانی کشید.
خندان فضای رشد فوتبال برای بازیکنانی فراهم کرد که روزگاری نام آشنا بودند. تعداد آنها کم نبود. مانند فرهاد و فرزاد مجیدی، خسرو حیدری،علی لطیفی، علی چینی و بسیاری دیگر که اگر بخواهیم نام برده شوند شاید مثنوی هفتاد من کاغذ خواهد شد، اما این مرد رسانه ای که سفره دار بسیاری از فوتبالیست ها وعمدتا از جنس آبی بود در این اواخر که در بستر بیماری قرار داشت خیلی تنها ماند. کمتر کسی سراغی از وی می گرفت،حتی از سوی همان کسانی که در زمان حضورشان در میادین به واسطه قلم وی به پرواز در می آمدند. در روز تشیع و خاکسپاری این تنهایی دو چندان دیده شد. همان آقایان نامبرده خود را به کوچه چپ زدند تا بی خبری را بهانه قرار دهند. اما در این میان یکی پیدا شد که متفاوت با دیگران دیده شد .او امیر قلعه نوعی است. در روز خاکسپاری حضور پیدا کرد.ا ز ابتدا تا انتهای مراسم حضور داشت. احترامی که قلعه نوعی برای درگذشت یکی از اهالی رسانه ورزشی قائل شد، در نوع خود دارای تعریف یک احترام خاص است. همانگونه که غیبت آن آقایانی که روزگاری از سفره داری و قلم اوجگیری و رشد بیت اله خندان بی بهره نبودند، یک عیب سنگین و غیر فراموش به حساب می آید، کار قلعه نوعی ستودنی و قابل تقدیر است. تفاوت ها را باید در دایره عمل جستجو کرد. قلعه نوعی فقط چشم به توپ و زمین بازی وموقعیت خود توجه ندارد.او در بالاترین موقعیت شغلی همچنان فروتن وافتاده دیده می شود. چیزی که در برخی از دوستان به ظاهر بیت اله فوتبال دیده نشد.
نویسنده: اکبر عزیزی