استقلال با وجود بهره بردن از شرایط میزبانی و حمایت هوادارانش به دلیل اتخاذ روش های یکنواخت و نامناسب در فاز حمله و دفاع بازی را به نساجی واگذار و از گردونه خارج شد.
به نظر می رسد کادرفنی آبی پوشان قدری با خوش باوری و اطمینان از برد خانگی نسبت به چیدمان ترکیب اولیه اقدام کرده بود.
استفاده از روش سه دفاع میانی و نیمکت نشینی صابر حردانی در پست دفاع راست و ژستد در نوک پیکان حمله تا حدی غیرمنتظره بود.
باور ما این بود که شاید این دو آسیب دیده هستند، اما زمانی که هر دو به میدان فراخوانده شدند، این سوال مطرح شد که چرا حردانی در اوج آمادگی باید نیمکت نشین باشد؟
استقلالی که در وقت دوم به سانترهای یکنواخت و بلند روی آورده بود، لزوما باید ژستد را از ابتدا در کنار یامگا قرار می داد و از برتری فیزیکی و معدل قدی او بهره می برد.
این در حالی بود که خط دفاع پرتعداد نساجی به رهبری حامد شیری در نبردهای هوایی توفیق دائمی داشت. در مقاطعی هم حقیقی توپ های ارسالی را مهار می کرد.
نکته دیگر تاکتیکی گماردن سه دفاع، در‌عقبه زمین استقلال بود. در حالی که نساجی اتوبوسی دفاع می کرد و حالت کاملا تدافعی و پوششی داشت،چه لزومی داشت مجیدی سه مدافع (داسیلوا،غلامی و‌چشمی ) را در عقبه زمین به کار بگیرد.
در این حالت باید چشمی ضرورتا به مرکز میدان رجعت داده‌می‌شد و ژستد از ابتدای نیمه دوم به‌صف مهاجمان اضافه می شد.
موضوع قابل بحث دیگر در نمایش استقلال، عصبی بودن بازیکنان و نداشتن آرامش در درون زمین و نیمکت ذخیره‌ها بود.
داشتن تمرکز و اجرای شیوه های درست تهاجمی از ملزومات تیمی است.
این آرامش را از ابتدا در استقلال ندیدیم.
به ویژه آنکه این فشار و عصبانیت از کنار زمین از ناحیه فرهاد مجیدی و نیمکت نشینان به کل تیم منتقل و باعث فشار روحی و روانی بازیکنان می شد.
اوج این فشار و عصبانیت بی دلیل را در شلیک حردانی که به دیرک دروازه اصابت کرد، مشاهده کردیم.
توپی که بعد از‌اصابت به دیرک دروازه در فاصله ای دورتر از خط قرار داشت با اصرار واعتراض دامنه دار مجیدی و دیگر نفرات روبه رو شد.
مجموعه این عوامل آثار روانی داشت و روال بازی را در جهتی پیش می برد که بسیار مورد استقبال نساجی بود.
موضوع مهمی که ساکت الهامی در کنفرانس پس از بازی بدان اشاره داشت، دقیقا مورد نظر ما در این نوشتار است.
او با ظرافت گفت: ما طی یک سال گذشته سه بار با استقلال بازی کرده و قریب ۳۰۰ دقیقه گلی نخورده ایم.
این موضوع بیان کننده آنالیز درست نساجی و فهم و درک اصولی از ناحیه کادر فنی آنها و مقابله پایدار با شیوه های تهاجمی استقلال بود.
در واقع طرف مقابل با شناخت کامل از ظرفیت‌های تهاجمی استقلال به اتخاذ پوشش های دفاعی و چند لایه روی آورد و به شدت در اجرای این تاکتیک موفق‌بود.
البته نباید از دوندگی خوب و بازی فیزیکی و صبورانه بازیکنان‌نساجی‌به راحتی گذشت.
آنها یک قدم پا پس نگذاشتند و تا‌پایان نبردی جانانه ارائه دادند.
در ضیافت پنالتی ها هم هر پنج ضربه بازیکنان نساجی به هدف نشست و باعث حذف‌ناباورانه استقلال شد.
نیمکت نشینی حسینی که بهترین‌دروازه‌بان لیگ لقب گرفته است ،از جمله نکات ابهام آمیز بازی بود. معلوم نشد به‌چه دلیل او از ترکیب دور ماند؟
به هرحال استقلال در بهترین شرایط از صعود باز ماند و مانند پرسپولیس از گردونه خارج شد.
درخصوص صحنه های جنجالی و قابل بحث از جمله گل رمضانی در دقایق پایانی بازی هم باید تاکید کرد،تا مادامی که از سیستم های‌نوین وفنی دور باشیم،این ا‌نتقادات دامنه دار عملکرد داوران را تحت تاثیر قرار خواهد داد.
باید در اجرای سیستم وی ای آر اقدام جدی داشت و حامی تلاش داوران بود.
در این شرایط و با بازبینی‌صحنه‌ها عدالت جاری و ساری می شود و حقی از تیمی تضییع نخواهد شد.
نویسنده: احمد میرزاییان