دیدار پایانی فوتبال حذفی باشگاه های کشور یک واقعیت دیگر را به تصویر کشید و آن اینکه فوتبال در جان شهرستانی ها هم آنقدر جاریست که به زندگی شهروندان اقصی نقاط روح و سرزندگی می بخشد.

از نگاه ما آلومینیوم اراک جانانه بازی کرد اما فوتبال بازی لحظه هاست. هر تیمی که از موقعیت ها استفاده کند برنده خواهد بود. انصافا آن چیزی که از آلومینیوم دیده ایم فوتبالی سراسر جنگندگی و انگیزه بود. به همین خاطر باید به مهدی رحمتی مربی جوان و ملی پوش اراکی ها دست مریزاد گفت.

در آن سوی میدان نیز قائم شهری ها پرتلاش و خستگی ناپذیر بودند و با قهرمانی خود شادمانی را به سرزمینی بردند که مردمانش همانند جنگل های همیشه سبز شمال پی شادمانی و امیدواری می گردند.

با این قهرمانی زندگی در جای جای مازندران جاری شد و امیدواری که این استان پر استعداد می تواند در کنار کشتی، والیبال و وزنه برداری در فوتبال هم حرفایی برای گفتن داشته باشد.

در این میان چقدر خوب می شود که خوزستان سرزمینی که فرزندانش پا به توپ به دنیا می آیند مجددا در جمع مدعیان ظاهر شود.

خوزستان ارزش توجهات بیشتر و تجدید نظر در نوع ورزش در این خطه را دارد و مخلص کلام اینکه از مربیان تیم های نساجی و آلومینیوم اراک توقع داریم که حرمت ها را حفظ کنند. طرح برخی از مسائل از منزلت آن ها می کاهد و خستگی را برتن ورزشکاران و هوادارانی باقی می گذارد که همواره دنبال بازی های جوانمردانه هستند.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی