بازی های موسوم به المپیک ناشنوایان که این بار در برزیل بر گزار می شود، منادی اجرای عدالت در ورزش است؛ اینکه معلولیت از هر نوعی که باشد محدودیت نیست و ورزش و المپیادها تمرینی بر تحقق این باور هاست.

باور اینکه ناشنوایان و معلولان نیز دارای حقوق مدنی و ورزشی هستند، اما به نظر می رسد برای برخی مسئولان ورزش ما وسیله ای است تا هدف را توجیه کند و به رفاقت بازی ها و گرایش های شخصی و گروهی خود ادامه دهند و تا زمانی که اینگونه تفکرات بر جامعه ورزش حکمفرما باشد، برعکس همه جهان به بیراهه می رویم و اصل راه را که ارتقای ارزشهای انسانی در لوای ورزش است گم می کنیم در ورزش ناشنوایان فدراسیونش در به در دنبال افرادی است که بار مالی تشکیلات را بر دوش بکشد ولی در این اوضاع سخت اقتصادی رفقای گرمابه و گلستان را به سفرهای طول و دراز می برد بدون اینکه در اندیشه غم امروز و فردای قهرمانانی باشند که در سکوت متولد می شوند و در سکوت زیر چرخ دنده های تنگناهای اقتصادی و بی توجهی له می شوند، پرسشی که مطرح می شود این افراد از هر جا باشند چه گرهی از گره های تو در توی ورزش ناشنوایان را می گشاید؟ این در شرایطی است که فدراسیون ورزش های ناشنوایان حتی از اجرای نگاه توام با عدالت هم عاجز مانده که نمونه اش کج سلیقگی در گزینش و اعزام خبر نگاران به سواحل سر زمین قهوه است به نظر می رسد دستگاه های ناظر بر عملکرد فدراسیون ها باید وارد برخی جریانات شوند و جلوی اقدامات یک سویه و غیرمنصفانه آقایان را بگیرند به ویژه اینکه بازی های آسیایی به تعویق افتاده لازم است حساب و کتاب فدراسیون‌های را که به این بهانه دچار مصونیت ریاستی (!) شده اند روشن سازند، دیگر تاب و تحملی برای سکوت برابر مسامحه کاران و مصلحت اندیشان باقی نمانده است؛ باورکنید.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی