دو ایرانی زیر پرچم دو کشور؛ این اتفاق نادر و تلخ در مسابقات قهرمانی اروپا رقم خورد. طارمی با پرچم نروژ و فیروزجا بر پرچم خروس های فرانسوی.
کسی در این باره نمی گوید و نمی نویسد چون ما مثل سلمانی های بیکار سر همدیگر را می تراشیم. احدی را نمی شود به ضرب و زور وطن دوست و میهن پرست بار آورد. جای ایران در دل آدم هاست. طول تاریخ این واقعیت به اثبات رسید و چه جان های شیرینی که در این راه مقدس نثار شد که اگر نبود ایران عزیز ما طول اعصار از این همه تهاجمات سربلند بیرون نمی آمد. هر ایرانی باید تاریخ بخواند و به پایمردی های پیشینیان خود را بداند. نمی توانیم فیروزجا و طارمی را اجنبی دانست. شاید آنها معلم و راهنمای خوبی نداشتند. شاید مدیران فدراسیون های ورزشی از جمله شطرنج نتوانسته اند جاذبه ملی را در حوزه مدیریت خود قوی سازند. طی دو، سه دهه گذشته چند شطرنج باز و رزمی کار جولای وطن کرده اند! آیا امور فرهنگی وزارت ورزش به این مهم معضل شده پرداخته اند. وظیفه سازمانی و رسالت مدیریتی روسای فدراسیون های ورزشی ایجاد فضاهای سرشار از شورملی است که به ندرت در کشور ما پیش می آید و حتی بسیاری به ورزشکاران حق می دهند که مهاجرت کنند! چه تشکیلاتی باید به واقعیت های تلخ نهفته در این گیرودار بپردازد و اندیشمندی به خرج بدهد؟
نویسنده: حسین علی اسماعیلی