استقلال 27 هفته بدون شکست لیگ برتر را به خط پایانی نزدیک کرده است. اگر از شکست در جام حذفی فاکتور بگیریم، این تیم رکورد دار نباختن در مسابقات سراسری کشور است. این اتفاق حتی در زمان مربیان نامداری چون پورحیدری، حجازی، قلعه نویی و مظلومی نیز رخ نداده بود.

تنظیم یک خط دفاعی و حمله ای منظم و کارساز سبب شد که استقلال بدون داشتن ستاره و چهره های سرشناس جام قهرمانی را لمس کند. بدون تردید فرهاد مجیدی که از کنار مربی باتجربه ای چون ماچونی درس ها آموخته است، این بار بدون حاشیه شاگردانش را از دریای متلاطم لیگ به ساحل نجات رسانده است. اجازه نداد بازیکنانش وارد حاشیه شوند و بر سر هر مساله ای هیاهو راه نیندازند. درست عکس پرسپولیس که یحیی گل محمدی چندبار قهر کرد، بازیکنانش به هر بهانه ای و دغدغه ای دست به اعتراض زده و پای لیدرها و تماشاگران هم به ماجرا باز کرده بودند. قهرمانی در سایه تدابیر تاکتیکی و آرامش روانی امکانپذیر می شود. سردار آجورلو در استقلال موفق شد این آرامش و اعتقاد به نفس را در کنار مجیدی به تیم تزریق کند. استقلال حالا باید به لیگ قهرمانان سال آینده بیندیشد؛ البته اگر تا آن موقع باز AFC و حکایت جدید محرومیت پیش نیاید. استقلال و پرسپولیس سرمایه های ملی فوتبال ما بودند و باید با مدیریت درست دوباره کانونی بزرگ برای پشتوانه سازی تیم های ملی باشد. جا دارد که از نمایش خوب تیم های شهرستانی از جمله گل گهر مس رفسنجان هم به نیکی یاد کنیم. امیر قلعه نویی اگر آن هفت امتیاز را از تیمش کسر نمی کردند، می توانست یک پای قهرمانی باشد. انصاف حکم می کند که از مربیان و تیم هایی که درست عمل می کنند، حمایت کنند.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی