هرج و مرج، بي ثباتی، رقابت در هوای نفس و ده ها دليل ديگر در آستانه جام جهانی درفوتبال ما تبديل به عادت شده؛ چه آن روزها كه قبل از مسابقات ١٩٩٨ داريوش مصطفوی را خانه نشين كردند، چه بعد از مسابقات ٢٠٠٦ آلمان كه دادكان حاضر به استعفا نشد.
ماجرای ٢٠٠٢ با بلازويچ و اتفاقات ٢٠١٠ هم مثل خط و نشان كشيدن های ٢٠١٤ و ٢٠١٨ كي روش بر هيچ كس پوشيده نيست، همانطور كه اتفاقات اين روزها اظهر من الشمس است.
مدتي است فدراسيون با سرپرست اداره می شود و قرار است دهم خرداد مجمع سالانه اين فدراسيون برگزار شود. از ظواهر امرچنين استنباط می شود كه متاثر از محروميت عزيزي خادم توسط كميته اخلاق از يكسو و دستگيری نايب رئيس از طرف ديگر همراه با عدم مشاركت معنادار يكی از اعضای هيات رئیسه (!) عملا هيات رئیسه وجاهت نخواهد داشت و همين موضوع مجمع را طبق اساسنامه به سمت انتخابات سوق خواهد داد .
انتخاباتی كه اعضای مجمع را مكلف به تصميم گيری در يك بازه ٨٠ روزه خواهد كرد.
٨٠ روز فرصت طلايی برای رسيدن به ثبات در مديريت فوتبال و در آستانه حضور تيم ملي در جام جهانی!
به راستی اعضای مجمع چگونه از اين فرصت استفاده خواهند كرد؟ آيا از خواب غفلت بيدار می شوند يا خود را همواره به خواب خواهند زد؟
فوتبال ما سال هاست دارد تاوان پيامد و تبعات ناشی از همين خواب آلودگی را می دهد. اين بار چگونه عمل خواهد كرد؟
شواهد و قرائن دلالت بر جرياناتی دارد كه انگار قرار نيست فوتبال ما به آرامش برسد، مگر آنكه مجمع فدراسيون برای يكبار دست به كار بزرگی بزند و عاقلانه و متعهدانه رفتار كند! آيا قادر به چنين كاری خواهد بود؟
نویسنده: مجيد سعيدی