دیروز به مناسبت روز جهانی ارتباطات و روابط عمومی، مراسم و گرامیداشت های افراد صاحب منصب برگزار شد و ارگان ها و نهادهای مربوط به این امر پرداختند.
روز جهانی ارتباطات و روابط عمومی در حالی در سازمان ها مطرح شد که بدون توجه به اصل این موضوع چندان اهمیتی به نقش آن نداده و تنها برای انجام فریضه برگزاری مراسم اکتفا کردند. تکیه اصلی روابط عمومی ها به رسانه هاست و این در حالی است که نقش آنها در کارهای محوله روابط عمومی ها کمرنگ شده است. شاید درستش این طور باشد که تنها برخی رسانه ها برایشان اهمیت بسزایی دارد که مطلع از امور سازمانی شان باشند در حالی که این رکن چهارم دموکراسی یعنی رسانه ها نقش پررنگ تری در روابط عمومی باید داشته باشند و تنها به اخص رسانه ها نپردازند و اکمل آنها می تواند راهبردی برای توسعه این بخش اجتماعی باشد.
نکته قابل توجه در این امر حضور افرادی در این منصب هستند که برای مصلحت خود و خوشایند این و آن به انجام امور می پردازند و حتی عقیده و روش خود را تغییر می دهند و به اصطلاح «از هر طرف باد بیاید، بادش می دهند».
رسالت روابط عمومی آگاهی و دانش مسئولیت اجتماعی بوده و رسانه ها نقش برقرارکننده جریان ارتباطات و فرآیندهای رفتار، انگیزه و احساسات پیام است و چه بهتر مسئولانی که در این مسند هستند می توانند این وظیفه خطیر را به درستی انجام دهند که در آن صورت باد به پرچم روابط عمومی ها خواهد خورد و همواره برافراشته خواهد بود.
نویسنده: حسین علی اسماعیلی