طی نزدیک به دو دهه حضور پررنگ و تاثیرگذار سعید معروف در والیبال ایران هرگز اشک و گریه او را ندیده بودیم. بازیکنی تودار که گاهی از کوره در می رفت اما هرگز نمی گریست. تسلط روانی او باعث ثبات و موفقیت تیم ملی ایران در عرصه های بین المللی بود. گاهی می نوشتیم که تیم ملی با داشتن سعید معروف نیازی به مربی ندارد.

معروف در جمع دوستانش با معرفت توصیف می شود و گاهی هم که پیش ما از رفتار خام و گفتار جلف برخی همکاران گلایه می کرد، با اینکه حق داشت اما تلاش کرده ایم که وی را متقاعد سازیم که هیچ کس مخالف کاپیتان سعید نیست. او بدون تردید دیروز این حس زیبا را در تالار 12 هزار نفری مجموعه ورزشی آزادی لمس کرد تا جایی که اشک شوق از این همه حق شناسی از چشمانش جاری شد. معروف حالا دیگر پخته است و تردید نداریم که از این پس از مشورت تجربه داران و آدم های با حسن نیت دوری نخواهد ورزید. او باید همچنان محبوب والیبال ایران باقی بماند همانگونه که خودش گفت: بخشی از تاریخ والیبال ما با پنجه های هنرآسای سعید معروف شکل گرفته است. شاعر بااحساسی سال های پیش سرود: «گریه هم عاطفه زیباست»

نویسنده: جمشید حمیدی