در همسایگی ما کشور کوچک قطر بعد از میزبانی مسابقات متعدد قهرمانی آسیا چندی دیگر جام جهانی فوتبال را برگزار می کند. کمی تفکر کنیم جام جهانی مهم ترین رویداد دنیای توپ گرد است اما ما در داخل کشور ما به جای فوتبال هر از گاهی از زمین های مختلف سنگ و سنگریزه و آجر جمع می کنیم. با کلاه های ایمنی با ترس و لرز از کانال منتهی به رختکن ها عبور می کنیم.
در اصفهان، در مشهد، در تبریز و حتی در گوشه و کنار لیگ یک کشور هر روز بزن بزن، درگیری و سر شکستن های متعدد را با هزار و یک مکافات پشت سر می گذاریم. مسئولان ما هنوز نتوانستند موضع درستی در قبال حواشی دیدار تیم های ملی فوتبال ایران و لبنان در مشهد اتخاذ کنند و مقصران را برملا سازند تا زمانی که اراده ای بر حل مشکلات نباشد، آش همین و کاسه همان خواهد بود. مدیریت در جامعه ایرانی از جمله امور اداری و ورزشی رنگ باخته است. هر روز چوب این قضایا را می خوریم اما چاره ای نمی اندیشیم. خشونت در ورزش گاهی گریزناپذیر می شود. در این بین متاسفانه فشارهای رسانه ای محیط را ناامن تر می سازد. رسانه هایی که به نوعی از بودجه دولتی ارتزاق می کنند، بیشتر از ژورنالیسم زرد آب به آسیاب آسیب های متعدد جاری می ریزد. در چنین شرایط فدراسیون جهانی فوتبال و کنفدراسیون آسیا لحظه به لحظه رخدادهای داخلی ورزش ایران را تعقیب می کنند، حق نداریم اعتراض کنیم که چرا به ما میزبانی نمی دهند. ما حتی برای جزیره زیبای کیش با آن همه امکانات نتوانستیم امنیت لازم را به وجود بیاوریم تا تیم های ملی کشورها به جای دوحه، با هزینه کمتر و امکانات بهتر اردو بزنند و برای ارزآوری کنند. تماشاگر با محروم کردن و جریمه اصلاح نمی شوند. حل این معضل تاسفبار نیازمند رویکرد و کار گسترده فرهنگی در صدا و سیما و مسئولان امور اجتماعی و ورزشی کشور هستند تا اراده ای در این زمینه جنبه ملی پیدا نکند، همچنان در تار عنکبوتی تنیده شده توسط افکار غیرمترقی دست و پا خواهیم زد.
نویسنده: حسین علی اسماعیلی