حسین وفایی قهرمان اسنوکر ایران قصد دارد تی شرت و مدال های خود را به حراج بگذارد تا عواید فروش آنها را صرف کارهای خیرخواهانه کند. وفایی با اینکه جزو بهترین های اسنوکربازان جهان است، اما در کشور ما آن گونه که باید و شاید شناخته شده نیست و تعجب می کنیم که فدراسیون بولینگ و بیلیارد بعد از سال ها کاری به ورزشکاران حرفه ای نداشت، در یک نشست مطبوعاتی که گزینشی هم انجام شد، اجازه دادیم این قهرمان آبادانی درددل کند.

آنچه که برای ما مهم بود، طرز تفکر و تلقیاتی است که حسین وفایی از مسایل اجتماعی، ورزشی و حتی سیاسی دارد و اینکه ایرانی است و ایرانی خواهد ماند. داستان کُرکُری و حتی جدل لفظی با سالیوان قهرمان سرشناس اسنوکر جهان خارج از این مقوله است اما بد ندیدیم که در یادداشت امروز نیم نگاهی به صحبت های این مرد کم ادعا اما پرقدرت اسنوکر جهان بیندازیم تا متوجه شویم که قهرمان داریم تا قهرمان.

وفایی در بخشی از گفت و گویش در پاسخ به این پرسش که چرا به پیشنهادات متعدد خارجی پاسخ مثبت نداده و ترک وطن نکرده است، گفت: دلیل اینکه چرا نرفتم شخصی است. از بچگی در حال سفر بوده ام و کشورم را دوست دارم. کلی زحمت کشیدم که مردم مرا بشناسند. در ذهن من این بوده که برای کشوری بازی کنم که ورزش را در آن کشور گسترش دهم. می‌خواهم و دوست دارم که برای ایران بازی کنم. خانواده ام، مادرم و... اینجا هستند. اگر قرار باشند همه بروند کی می ماند که به ایران برسد؟ بیشتر این مسائل شخصی است. اگر تلاش ورزشکاران زیاد شود می توانند زندگی بهتری داشته باشند. مهاجرت از فقر می آید. کلی پیشنهاد دارم اما افتخار می کنم ایرانی باشم. وقتی جوانیم کلی غرور داریم و اشتباه می کنیم. مهمترین چیز آرام بودن است.

وفایی به همان نکاتی اشاره می کند که ما نیز در آن پافشاری کرده ایم. آرامش در سایه امکانات به نسبت خوب مالی و مادی هیچ کس نیست که بخواهد به وطن خود پشت کند. به معدودی که خودباختگی فرهنگی دارند، کاری نداریم اما معتقدیم که آنچه ورزشکاران را و فرهیختگان را فراری می دهد، بی پناهی و فقدان عدالت اجتماعی است.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی