هشت سال جنگ ایران و عراق جراحات بسیاری بر پیکر جامعه و اقتصاد کشور وارد کرد به طوری که تبعات آن بعد از سال های متمادی گریبانگیر هموطنان ماست. حماسه سازانی که با قدرت اراده خود توانستند به دفاع از وطن به پا خیزند تا دست اجنبی ها از کشورمان دور بماند و همچنان با صدماتی که به آنها وارد شد می جنگند، اما خم به ابرو نمی آورند.

فداکاری هایی که ناملایمات جنگ را آسان کرد و جوانانی که ایثار کردند، بی آنکه درون قلک شان سکه بیندازند و بی هیچ چشمداشتی تنها به ورق زدن خاطراتی که پس از دهه های متمادی برای شان زنده است، عکس گویای آن دوران می شوند تا به خود بیاییم روزگاری این پرچمداران بودند که جانشان را به امید پیروزی، بر کف دستشان گذاشتند و حال ماییم که به امید آینده ای روشن باید قدم در صحنه پیروزی بگذاریم و شور ملی را جاودانه کنیم.

عیسی میرزایی، از دلیرمردان هموطنی است که سال ها مقابل ظلم و تعهدی به کشور ایستاد تا وجبی از خاک وطن و خانواده به یغما نرود. وی که متولد سال 36 است، فوتبال را از زمین خاکی جنوب تهران شروع و در تیم های تاج اصفهان، سپاهان اصفهان، تهرانجوان  و گمرک تهران گلری کرد.

 ورزشکار غیوری که در سال 58 با درجه ستوان یکم به عنوان فرمانده گردان به جبهه اعزام شد و شور جوانی خود را در خط مقدم گذاشت که  سال 67 در سومار به اسارت دشمن درآمد. ایشان در آخرین گروه اسرا به میهن بازگشت و در ارتش جمهوری اسلامی ایران به عنوان فرمانده شروع به فعالیت کرد و بعد از چندسال نیز با درجه سرهنگی بازنشسته شد.  

 وی که شاهنامه آن دوران را در سینه خود جای داده و ذره ذره از آن را به مقتضیات زمانه به زبان جاری می سازد، با نواختن آهی از دل سعی در آرام کردن دردی که سال ها با خود به همراه دارد، می کند. در این بین اما چیزی از عشق به میهن و مردم کشورش از قلم نمی اندازد و کما فی السابق درد مردم را از خود می داند و خاطرش رنجیده می شود به طوری که در هر حال برای پاسداری از حق  مردم کشورش، خود را مسئول می داند.

امثال عیسی میرزایی شاید در کشور کم نباشد که سال ها پایمردی را در جبهه های جنگ و در آزادی خرمشهر عزیز به اثبات رساندند و هرگز از اعتقادی که در حراست از این آب و خاک داشته اند، دست بر نمی دارند. این چند سطر را به بهانه آزادی خونین شهر عزیز به پاس همه جانفشانی هایی که در این مرز و بوم شده، تقدیم می کنیم.

نویسنده: صدیقه فتاحی