جمعه دهم فروردین ماه
بوکس قهرمانی کشور از نگاهی دیگر؛

فرصت جبران در سایه عطوفت

مسابقات بوکس قهرمانی کشور در سیستان و بلوچستان در فضایی برگزار شد که به قول یکی از نویسندگان و داوران مطرح این رشته ابر و باد و مه و خورشید و فلک دست به کار شدند تا تیم میزبان به شرایط دلخواه آقایان دست یابد.

 در حواشی این رقابت ها مسایلی وجود داشت که بد نمی دیدیم که به آن اشاره کنیم اینکه میثم قشلاقی بوکسور شرکت کننده در مسابقات جهانی به دلیل کرونا و آسیب دیدگی غایب بود یا ارسلان دست پرور که مدتی در کشور سوئیس زندگی می کرد و دوباره بازگشت اما به نظر می رسد که بعضی ها او را دوست ندارند. وقتی ادعا می کنیم که ورزشکاران مهاجر برگردند، باید هم عطوفت خودمان را نشان بدهیم تا اگر اشتباهاتی سر زده، فرصت جبران داشته باشیم.

در پیرامون رینگ بوکس زاهدان گاهی داوران هم ناچار بودند که در پایان سه راند رقابت خود را برای بوکس بازی و حتی کشتی گرفتن با برخی مربیان آماده سازند . بوکس دیگر فقط بزن بزن نیست. ورزشکاران ما از مربیان یاد می گیرند و مربیان ما نباید به خود اجازه بدهند که تلاش های اشخاص زیادی در جهت احیای مجدد بوکس به هدر برود. بوکس نباید به خشونت آغشته شود. درباره بوکس تهران و توابع نیز که رده های نازلی را به دست آوردند این هشدار را بدهیم که محمد ستارپور و اعضای هیات مشت زنی پایتخت نیازمند تلاش و بازنگری در برنامه ریزی های خود هستند. البته در این حومه مربیانی چون شاملو، سینایی، بیات، رادمرد، صنعتی و... شاگردان خوبی را تقویت کردند. اما آنچه که به دست آمد، در شأن تهران چندین میلیون نفری نیست و مخلص کلام اینکه در بوکس کشورمان جای کوچینگ و آنالیز خالی است. ندیده ایم و نشنیده ایم که مثلا بوکسوری در راند سوم مسابقات به فرمان مربی دست به تغییر تاکتیک بزند. قصد ما بیان نواقص در راستای تقویت بوکس است و در این زمینه باز هم خواهیم نوشت.

نویسنده: داریوش شفیعی – کارشناس بوکس