جمعه دهم فروردین ماه
تاوان غفلت از توجه به فوتبال پایه؛

امیدی که بر باد رفت!

تیم امیدی که مانند غریبه ها با آن رفتار شد، به ترکمنستان هم باخت تا فوتبال ما شکست دیگری را تجربه کند و بداند با بی صاحبی و مدیریت سلیقه ای و باندی به جایی نمی رسد!

ناکامی تیم امید در مسابقات بین اللملی به نیم قرن رسید. انگار این تیم وصله ناجور فوتبال ما است. هیچکس آن را جدی نمی گیرد.

باشگاه ها با ساده انگاری به تیم امید پشت ‌می کنند و از در اختیار گذاشتن بازیکن‌ طفره می روند! فدراسیون فعلی هم که صاحبی ندارد که به فکر آینده باشد.

جایی که تیم ملی بزرگسالان در راه جام جهانی از تدارک اولیه و بازی خودشناسی محروم است، حرف زدن از تیم امید محلی از اعراب ندارد!

فوتبالی که تا این حد در چنبره مدیریت سلیقه ای و باندی گرفتار شده است،بر اساس کدام‌منطق باید در مسابقات برون‌مرزی به نتیجه برسد؟

امروز به‌ صراحت باید گفت: مشکل فوتبال ما سبک غلط مدیریت و غفلت از کار تخصصی است. باخت به تیم درجه سوم آسیا تاوان سو مدیریت در فوتبال است.

امروز تیم امید به ترکمنستان باخت و فردا باید در انتظار شکست تیم‌جوانان بود. با این سبک آماده‌سازی های نصفه و نیمه نمی توان به جایی رسید. تیم ملی جوانان که باید به زودی در مسابقات قاره ای شرکت کند هنوز کار را شروع نکرده است.

تیم جوانان مربی ندارد.اردو ندارد و در فاصله دو ماه تا مسابقات آسیایی هنوز کار شناسایی اولیه را هم آغاز نکرده است. آیا با این نگاه غلط وبی توجهی  به‌ فوتبال پایه می توان به آینده امیدوار بود؟

عقلایی نیست که امور پایه در فوتبال را‌به بوته فراموشی سپرده و در اخبار وسیع تیم‌ملی بزرگسالان‌ و جام جهانی غرق شویم.

فوتبالی که جام‌جهانی را تجربه کرده، شایسته نیست تیم امیدش تا این‌حد ضعیف باشد و تیم‌جوانانش در آستانه مسابقات رسمی بدون‌مربی بماند و اردویش تعطیل باشد! فوتبال تعطیل و‌مدیران تعطیل را باید تا کی تحمل کرد و از آینده نگری غافل بود؟

نویسنده: احمد‌ میرزاییان