تیم فوتبال امید ایران از آخرین دیدار خود در منطقه آسیا نیز امتیازی کسب نکرد تا باز هم از راهیابی به بازی المپیک باز بمانند. این بار نوبت مهدی مهدوی کیا بود که وجهه و اعتبار خود را خرج تیمی بکند که عایدی ای برای فوتبال ملی ما نداشت.

سال هاست که مربیان ما یکی، یکی در مسیر تیم زیر 23 سال قرار می گیرند اما بی هیچ گناهی قربانی می شوند و به دست فراموشی سپرده می شوند. آخرین باری که امیدهای ایران به المپیک راه پیدا کرده بودند، به سال 1976 در مونترال می رسد که بازیکنانی چون حسن روشن، نصرا... عبداللهی، ناصر حجازی را در اختیار داشت. بازیکنانی که بعدها به پشتوانه ای بزرگ برای فوتبال ملی تبدیل شده و آوازه آنها از مرزها گذشت. چگونه آن زمان این گونه بازیکنان را پیدا کرده بودیم و معیار و متر انتخاب بازیکنان چه بود. امروز اما تیم امید از نداشتن بازیکن گلزن رنج می برد از نداشتن بازی های تدارکاتی ارزشمند زجر می کشد و ما همچنان در کوچه سرگردانی پرسه می زنیم. آیا وقت آن فرا نرسیده که برای پایان دادن به این همه ناکامی که نزدیک به 58 سال ادامه دارد، فکری بیندیشیم. فوتبال ما که با مشکلات تو در تو دست و پنجه نرم می کند، تا زمانی که اصالت و صداقت در زمینه تیم های پایه جاری نسازد و ناظرانی وطن دوست و سلامت اندیش بر کار مربیان و نحوه استعدادیابی ها نظارت نکنند، درب به روی همان پاشنه فرسوده قدیمی خواهد چرخید.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی