تیم ملی فوتبال ایران امشب در یک سرزمین غریبه با الجزایر دیدار تدارکاتی برگزار می کند. الجزایری که دیگر آن تیم دوران رباح ماجر نیست و اگر قرار بود که حریفی غیر از کشورهای اروپایی برای تدارکات تیم ملی در نظر می گرفتیم، چرا به سراغ گینه نرفتیم که بیشتر بازیکنان این تیم در لیگ های اروپایی بازی می کنند.

این در حالی است که سبک بازی هیچ یک از کشورهای آفریقایی به حریفان تیم ملی در جام جهانی یعنی ولز، انگلستان و ایالات متحده نمی خورد. کی روش حرف خوبی می زد که مقایسه فوتبال آفریقا و اروپا چیزی شبیه جوک است. حالا ما با این روند می خواهیم تیم ملی را در مهم ترین رویداد جهان ورزش به میدان بفرستیم. میدانی که چه بخواهیم و چه نخواهیم بزرگ است و می تواند محل تجلی مسایل فرهنگی، اجتماعی و حتی سیاسی کشور ما باشد. ما در این مسیر متاسفانه خوب عمل نکردیم. آیا نمی شد که مثلا از روسیه که با کشور ما ارتباط خوبی دارد، تیمی حتی باشگاهی هم شده دعوت می کردیم. بسیاری بر این عقیده هستند که می توانستیم از تیم هایی که به جام جهانی صعود نکردند نیز دعوت به عمل می آوردیم. فدراسیونی که نتواند تعامل بین المللی قوی ای داشته باشد، به حتم در سر بزنگاه دچار مشکل خواهد شد و این مساله ای است که فدراسیون آینده باید به آن بیندیشد.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی