تیم ملی فوتبال در نخستین گام دیدار تدارکاتی خود 2 بر یک به الجزایر باخت. انتظاری جز این نمی رفت. مسابقه را که دیدیم از تمام زوایا و ابعاد بد بودیم. بازیکنان در نوع چیدمان و اجرای سیستم 3-3-4 و ساختار دفاعی، نوع پوشش و درک یکدیگر پراشتباه و ناموزون بازی کردند.

در خط دفاع در غیاب چند چهره شاخص شاهد جابه جایی هایی بودیم که جواب نداد. چرا که بازیکنان در پست های غیرتخصصی خود به کار گرفته شدند که سودی نداشت بلکه آسیب پذیری آشکار بود مانند امید نورافکن که روی دریافت گل دوم، پاس گل را راحت مقابل حریف قرار داد. گرچه اگر چهره های اصلی خط دفاع هم به کار گرفته می شدند، دیوار دفاعی تیم ملی آسیب پذیر می نمود چرا که در ساختار دفاعی مشکل داریم. پایداری در این جناح ضعیف است و پوشش مدافعان نسبت به یکدیگر به درستی صورت نمی گیرد. به همین دلیل با هر حمله ای حتی حملات کوچک خط دفاع تیم ملی دچار شکاف می شود. در خط میانی هم نکته بارزی وجود نداشت و بازیکنان مکمل یکدیگر نبودند. در روش 3-3-4 یکی از الزامات خط میانی وجود مردان مکمل در یکدیگر است. در خط حمله اما مردان کارآمدی داشتیم اما این جناح به طور اصولی تغذیه نشد تا موقعیت های زیادی را بسوزاند. تیمی که در برابر الجزایر به میدان رفت، فاقد هرگونه سیستم و کارآیی بود. ارتباط در نزد خطوط مختلف وجود نداشت در برابر پرس پرتعداد الجزایر تدابیری نداشتیم. خلاصه شکست 2 بر یک مقابل الجزایر واقعیتی است که باید از آن درس گرفت. گرچه به نظر نگارنده دانش کادرفنی بیش از این جواب نمی دهد.