روزهای خاکستری ورزش ایران یکی پس از دیگری می آیند و در این رهگذر به جای اینکه بنشینیم و درس بگیریم، دنبال رد گم کردن وقایع هستیم.

تیم ملی فوتبال ایران به الجزایر می بازد و برخی مسایلی که از پیرامون این مسابقه که در دوحه برگزار شد و به گوش ما رسید یا شکست ناامیدکننده تیم فوتبال امید ایران که خیلی زود از انظار و افکار دور ماند، از وزنه برداری اخبار مایوس کننده ای به گوش می رسد. در این بین تیم ملی والیبال ایران نیز در لیگ ملت ها زنگ تفریح می شود. والیبالی که در دهه گذشته همه به آن افتخار می کردیم و آن را سرآمد ورزش های توپی کشور می پنداشتیم. مردم ما همه تا پاسی از شب نشستند و باخت های ناراحت کننده والیبال ملی ما را دیدند اما عجیب اینکه در همه هیاهوهای یادشده چه در فوتبال و چه در والیبال به جای اینکه با مردم صادق باشند و شفاف سازی کنند، دنبال قلب واقعیت ها هستند. واقعا روابط عمومی این فدراسیون های ورزشی چه وظیفه ای دارند؟ چرا مدیرکل روابط عمومی وزارت ورزش وارد کار نمی شود و به زیرمجموعه های خود در فدراسیون ورزشی تذکر نمی دهد که اگر صادقانه به قضایا و اخبار نپردازند، شایعات جای حقایق را می گیرد و کار را به مرحله بدبینی و یاس و ناامیدی می کشاند. فوتبال که رئیس ندارد. عده ای که مانده اند، فقط به فکر خودشان روزها را پشت سر هم می گذرانند تا شاید از این نمد کلاهی برای خود بدوزند اما وزنه برداری و والیبال دیگر جایی برای توجیه وجود ندارد؛ مگر اینکه باز هم بخواهند افکار عمومی را نادیده بگیرند.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی