تیم ملی والیبال ایران شب گذشته نیز باخت. این بار در برابر تیمی که به لحاظ سنی شاید جوان تر از بازیکنان ما بود. باختی بد که جای نقد بسیار دارد.
شاید سکوت مقابل این نتیجه در اولین بازی هفته دوم کمی نگران کننده باشد. اینجا یعنی در مقابل بلغارستان دیگر نمی شود صحبت از جوان گرایی و پوست اندازی تیم کرد؛ زیرا از هر نظر شرایط تقریبا برابری داشتیم.
باختن در این بازی تیم ملی را دقیقاً به همان چیزی نزدیک می کند که همیشه از آن ترس داشتیم و آن هم واژه «زنگ تفریح شدن» است.
دفاع همان حلقه گمشده این روزهای تیم ملی والیبال ایران است و همین بی دفاعی یکی از بزرگترین نقطه ضعف های ایران در بازی مقابل بلغارستان بود.
خطاهای فردی پی در پی، بی روحیه بودن بازیکنان، دریافت هایی نامناسب و نزدن سرویس های خوب، همه و همه باعث شدند تا یک بار دیگر عددیک مقابل نام تیم ملی ما نقش ببندد.
حالا با وجود این باخت ها و شرایط منفی در تیم ملی باید دید تدابیر کادر فنی چیست و چگونه در پی جبران این نتایج عمل خواهند کرد؟
باید به بازی های پیش روی تیم ملی ایران لقب دشوار داد!
با این شرایط بازی کردن با برزیل و کانادا و آمریکا ابداً آسان نیست.
همه ما می دانیم مقابل این تیم ها از هر نظر دچار ضعف هستیم و همین موضوع سبب می‌شود که توقع مخاطبان نه از بازیکنان بلکه از کادر فنی بیشتر شود؛ زیرا این گره های کور فقط به دست تصمیمات کادر فنی باز می‌شود.
نویسنده: یاسمین شاه میرزایی