پرسپولیس با به خدمت گرفتن بازیکنان شاخص ظاهرا از استقلال پیشی گرفت، اما این همه تغییر در بافت تیمی و معدل سنی بالا را می توان در کوتاه مدت مدیریت کرد؟
در روی کاغذ باید درویش و گل محمدی را برندگان‌بازی نقل و انتقالات قلمداد کرد. البته رقبا از حاتم‌بخشی و ولخرجی مدیرعامل قرمزها گلایه دارند،که بی جهت قیمت بازیکنان را به نحو چشمگیری ارتقا داد.
پرسپولیسی ها بعد از صید بیرانوند،گولیسیانی،سروش رفیعی، پورعلی گنجی و اسماعیلی فر و آسودگی خیال یحیی در فاز دفاعی به سراغ دیگر نفرات تهاجمی رفتند.
در روزهای گذشته نگاه شکارچیان تیمها متوجه سعید صادقی هافبک بازی ساز و آماده گل گهر بود.
مدیر این بازیکن در طول دو هفته گذشته همه را سر کار گذاشت.
مذاکره او با استقلال، پرسپولیس و سپاهان و احتمال رفتن او به امارات یا قطر اوضاع پیچیده ای را رقم‌زد.
در این‌گیرودار پرسپولیسی ها صیاد اصلی بودند که صادقی را با پیشنهاد اغوا کننده به دام انداختند.
حضور ترابی،امیری،عبدی، پاکدل، سروش رفیعی، نعمتی، عالیشاه، سرلک‌و کامیابی نیا و احتمال تفاهم با مهاجم برزیلی ظاهرا قرمزها را به یک‌تیم رویایی در فاز تهاجمی مبدل کرد.
معلوم نیست این همه تغییرات اساسی جوابگوی کار تاکتیکی باشد،به ویژه آنکه معدل سنی بالا هم احتمالا دردسر ساز خواهد شد.
در کادر فنی و هدایت تیم، جدا شدن حمید مطهری و مربیان بدنساز و دروازه بان ها را هم باید مورد توجه قرار داد.
گل محمدی برای پرکردن جای خالی این نفرات به ویژه ظرفیت و توانایی فنی مطهری باید فردی جامع الشرایط را انتخاب کند.
در یک‌نگاه کلی باید گفت: شاکله تیم پرسپولیس در فصل جاری از بازیکنان‌شاخص،باتجربه و دارای ابعاد فنی ویژه شکل گرفته است،اما جای جوانترها و بازیکنان کم سن و سال در ترکیب خالی است.
امیری،کامیابی نیا، گولیسیانی و مهاجم برزیلی که‌عنقریب به ترکیب اضافه خواهد شد،سی و اندی سال دارند.سرلک،نعمتی،عالیشاه، پورعلی گنجی و ... را هم باید در ردیف پا به سن گذاشته ها قرار داد.
از طرفی گل محمدی هم خیلی به‌جوانگرایی اعتقادی ندارد.
این‌محافظه کاری و واهمه داشتن از فرصت دادن به جوان ها را باید بزرگترین ایراد یحیی برشمرد.
مجموعه این عوامل را باید با ظرافت و دقت نگریست.
کادرفنی پرسپولیس در این فضای جدید نیازمند طراحی و برنامه ریزی دقیقی است، تا با بدنسازی به موقع و افزایش تحرک و دوندگی نفرات، معدل سنی بالای تیم را ترمیم و به یک هماهنگی نسبی برسند.
نویسنده: احمد میرزاییان