امروز، روز قلم است. قلم هایی که پایداری و بلندپروازی های یک ملت را به تصویر می کشد و این قلم استواری اش را از دماوندی می گیرد که در ادبیات ایران به پایداری و تسخیرناپذیری شهرت دارد. دماوند یک کوه سربه فلک کشیده ساده نیست. اراده و استواری یک فرهنگ غنی و وسیع را به تصویر کشانده است. مورخان و نویسندگان دماوند را پدر و پدربزرگ کوهنوردی دنیا می داند و اعتقاد دارند که کوهنوردان دنیا اول باید به دماوند سلام کنند و سپس به قلل دیگر روی بیاورند.

دماوند تنها به قصه های اساطیری و دربند کشیدن ضحاک و امثالهم ربط پیدا نمی کند. این قله بزرگ یک سرمایه ملی است که باید به آن افتخار کرد و در راستای حفظ و حراست آن تلاش مضاعفی به خرج داد. در تمامی کتب و تواریخ این سرزمین بارها و بارها به دماوند آرش کمانگیر و اسطوره هایی از این دست اشاره شده است.

برخی بر این باورند که این کوه مخروطی مانند اهرام مصر از انرژی خاصی برخوردار است و این هندسه دماوند را از سایر کوه های مرتفع دنیا متمایز ساخته است. دماوند نشان مرزهای فرهنگی ایران زمین و نماد اقتدار و استواری ایرانیان است. دماوند در حوزه فرهنگی نیز در کشورهای همجوار جایگاه ویژه ای دارد. دارای مه و دود است و آتش نشانی به ظاهر خاموش. آنچه که این قله زیبا را زیباتر می سازد، حفاظی از دشت شقایق است که کوهنوردان دنیا را چون مغناطیس جذب می کند اما در این سال ها دماوند تقریبا به امان خدا رها شده و نشانه های رعایت اصول بهداشتی در آن به حداقل رسیده است و این سوای تاثیرات مخربی که به لحاظ زیست محیطی خواهد داشت، خسارت های انسانی و طبیعی غیرقابل جبرانی را هم رقم خواهد زد. روز دماوند از نگاه ما می توان سرآغازی بر نگرشی جدید جهت حفظ این کوه برافراشته چون پرچم مقدس ایران باشد.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی